Οι μέρες περνούν, δεν ακούγεται ούτε… ψίθυρος και προς το παρόν η μανατζερική πιάτσα βοά πως η μόνη ομάδα που δεν κινείται είναι τα Χανιά.

Το ημερολόγιο δείχνει 19 Ιουνίου και μπορεί να είναι αρκετά νωρίς (που όντως είναι νωρίς για τις ομάδες της Superleague 2) ωστόσο η πραγματικότητα είναι πως στην περίπτωση των Χανίων έχουμε να κάνουμε με το απόλυτο… τίποτα. Και όταν μιλάμε για τα Χανιά και όχι (με το συμπάθειο κιόλας) για ομάδες – σφραγίδες της κατηγορίας, έπρεπε να υπάρχει μια πρώιμη κινητικότητα.

Αντιθέτως, δεν ακούγεται τίποτα. Οι πρωτοκλασάτοι παίκτες φεύγουν – αυτό ήταν αυτονόητο από την στιγμή που έχει πέσει το μπάτζετ – ο ένας μετά τον άλλον ενώ την ίδια ώρα στην μανατζερική πιάτσα όπου ακούγεται η λέξη “Χανιά” – η απάντηση είναι “δεν κινείται φύλλο”.

Μπορεί όντως τα πράγματα να μην είναι όπως δείχνουν και πράγματι στην… πίσω πόρτα Ροκάκης και Αμανατίδης να δουλεύουν για την επόμενη χρονιά αλλά προσώρας αυτό δεν φαίνεται και δεν βγαίνει. Μόνο ονόματα ακούγονται που την ίδια ώρα οι ίδιοι που τα βλέπουν στα ρεπορτάζ τα διαψεύδουν αμέσως.

Η ανησυχία στις τάξεις των φιλάθλων των Χανίων είναι έκδηλη και σίγουρα δικαιολογημένη. Όταν μάλιστα σκάει και προσφυγή, όπως αυτή του Βασιλακάκη, για μια ΠΑΕ που δεν έχει δώσει δικαιώματα οφειλών τότε τα πράγματα δείχνουν να σοβαρεύουν. Παρότι μάλιστα την ίδια ώρα που όλοι, εντός ΠΑΕ, εκφράζουν την αισιοδοξία τους πως τα Χανιά θα πάρουν αδειοδότηση και δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα για τον μεταγραφικό τους σχεδιασμό, έρχεται η προσφυγή του Θοδωρή Βασιλακάκη να μπερδέψει την κατάσταση.

Ο μόνος που μπορεί να δώσει την λύση είναι ο Αντώνης Ροκάκης. Όχι με λόγια, άλλωστε η αλήθεια είναι πως ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ότι ήταν να το πει, το είπε δημόσια. Αλλά με πράξεις, να αναλύσει το πλάνο του που έχει εκπονήσει με βάση τη νέα οικονομική κατάσταση όπως αυτή έχει διαμορφωθεί και να ξεκινήσει τον σχεδιασμό για μια ομάδα που εκ των πραγμάτων θα πρέπει να κάνει πρωταθλητισμό τη νέα χρονιά λόγω του μεγάλου αριθμού ομάδων που υποβιβάζονται.