Γράφει ο Sportcaster. Βλέποντας τι συμβαίνει στα 3/4 των ομάδων της Superleague 2 αλλά και στον Εργοτέλη που μετά από πέντε χρόνια παιχνιδιού του Σάμι, η παρουσία του Αντώνη Ροκάκη αποτελεί εγγύηση για το μέλλον του συλλόγου.

Πριν από λίγες ημέρες έγινε γνωστό, μέσω του ρεπορτάζ, πως ο Αιγύπτιος μεγαλομέτοχος του Εργοτέλη Μάγκεντ Σάμι πρόκειται να ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και να αποχωρήσει από τον σύλλογο με το μέλλον της ομάδας του Ηρακλείου να είναι αβέβαιο. Μια ομάδα πρότυπο (ποδοσφαιρικά) όπως είναι ο Εργοτέλης δεν ξέρει τι του ξημερώνει από τον Μάη και μετά ενώ πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και για τα 3/4 των ομάδων της κατηγορίας.

Ιδιοκτήτες φανεροί και κρυφοί που την μια μέρα είναι στις ΠΑΕ και την άλλη στην πόρτα της εξόδου με αποτέλεσμα να απαξιώνεται το προϊόν, η κατηγορία αλλά και οι ίδιες οι ομάδες που στην κυριολεξία δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει.

Την ίδια ώρα τα Χανιά όχι μόνο συνεχίζουν μια σταθερή και ανοδική πορεία μέσα στα τελευταία χρόνια αφού πλέον έχουν μετατραπεί σε μια ομάδα που έχει (κάθε καλοκαίρι) πρωταγωνιστικό στόχο αλλά παράλληλα βγάζει υγεία σε όλα τα επίπεδα. Από το επικοινωνιακό μέχρι το εμπορικό και βέβαια μέσα στο γήπεδο φέτος όλοι βλέπουν μια ομάδα που ξεκάθαρα αδίκησε (βαθμολογικά) τον εαυτό της και θα μπορούσε να βρίσκεται ακόμα πιο κοντά στον Λεβαδειακό.

Όλα όμως εκπορεύονται και ξεκινούν από την παρουσία του Αντώνη Ροκάκη. Ο μεγαλομέτοχος των Χανίων όχι μόνο τόλμησε να πάρει αποφάσεις σε μια, ομολογουμένως, κλειστή κοινωνία όπως είναι αυτή των Χανίων που γνώριζε πως θα προκαλούσαν αντιδράσεις (αλλαγή σήματος, ονοματοδοσία κ.ο.κ.) όμως στο 2022 μπορεί να νιώθει δικαιωμένος αφού πλέον ο κόσμος έχει επιστρέψει μαζικά στο γήπεδο, οι φίλαθλοι έχουν αγκαλιάσει την ομάδα και βλέπουμε ολοένα και περισσότερα νέα πρόσωπα στα Περιβόλια.

Η παρουσία του Αντώνη Ροκάκη δεν λειτουργεί μόνο ως ασφάλεια για το παρόν και το μέλλον των Χανίων αλλά κυρίως είναι η απόδειξη πως όταν μια ΠΑΕ έχει έναν σοβαρό ιδιοκτήτη και προοδεύει με σοβαρά βήματα τότε ένας μεγαλεπήβολος στόχος όπως είναι το όνειρο της ανόδου στην Superleague 1 θα έρθει στο μέλλον με μαθηματική ακρίβεια. Για ρωτήστε και στον ΟΦΗ πως παρά την δυναμική του ως σύλλογος στην ποδοσφαιρική Ελλάδα, πως βολόδερνε με άθλιες συνθήκες για ΠΑΕ με το δικό του brand name μέχρι να έρθει ο Μπούσης και να προσφέρει υγεία και κατάλληλες συνθήκες εργασίας.

Ήδη ο πρώτος μεγάλος στόχος με την επιστροφή στην Μοναχή Ελιά και την δημιουργία ενός αθλητικού κέντρου που θα καλύπτει τα θέλω της ομάδας έγινε πραγματικότητα και ο ίδιος ο Ροκάκης έβαλε ψηλά τον πήχη. Στο κομμάτι των ακαδημιών τα Χανιά λειτουργούν σύγχρονα και δεν είναι υπερβολή να πούμε πως την δική του οργάνωση σε επίπεδο νομού δεν την έχει καμία άλλη ΠΑΕ της Κρήτης.

Σαφώς και έχουν γίνει λάθη, αυτό αλλοίμονο να μην το αναφέρουμε όμως λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί και οι τεμπέληδες. Όμως ο Ροκάκης έχει δείξει ότι μαθαίνει από τα λάθη του, φέτος έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον Παπαδόπουλο – εν αντιθέσει με ότι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια – και η δική του παρουσία στο τιμόνι των Χανίων είναι κάτι που συνοδεύεται από την εγγύηση για το μέλλον ενός συλλόγου που και το όνομα του έχει αδικήσει (ως προς τις φιλοδοξίες) αλλά και την δυναμική που έχει μια πόλη που πραγματικά έχει ανάγκη να συσπειρωθεί γύρω από ένα ισχυρό ποδοσφαιρικό brand name όπως το δικό του.