Ο Χρήστος Νταγκουνάκης λίγο μετά την απόφασή του να αποχωρήσει από την ενεργό δράση μίλησε αποκλειστικά στο Sportcaster.gr για το πως αισθάνεται που μετά από 33 χρόνια κρεμάει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια, για την ομάδα της καρδίας του, το Μινώταυρο, αλλά και για τις σκέψεις που έχει από εδώ και πέρα.

Ο Νταγκουνάκης που κόσμησε με την παρουσία του 33 ολόκληρα χρόνια τα γήπεδα του νομού Χανίων και διακρίθηκε με τη φανέλα του Μινώταυρου φανερά συγκινημένος μετά το ”αντίο” μίλησε για τη δυσκολία της ειλημμένης ωστόσο απόφασης του να αποσυρθεί.

Λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων ο πολύπειρος πρώην πλέον ποδοσφαιριστής δεν ήταν σε θέση να ενισχύσει την προσπάθεια της ομάδας του Γιώργου Πανίδη, ανακοινώνοντας το τέλος μιας όμορφης γεμάτης με συγκινήσεις πορείας.

Φυσικά μίλησε με τα καλύτερα λόγια για την ομάδα της καρδίας του απ’ όπου ξεκίνησε σε ηλικία πέντε χρονών, ενώ εξέφρασε την επιθυμία κάποια στιγμή να επανέλθει προκειμένου να βοηθήσει το σύλλογο από ένα διαφορετικό πόστο… το διοικητικό.

Τέλος περιέγραψε μια ιδιαίτερη στιγμή που έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό του μέχρι και σήμερα παγαίνοντας στο μακρινό 2006, όπου σε ένα παιχνίδι για τα νοκ μπαράζ ανόδου για τη Δ’ Εθνική κόντρα στο Γιούχτα χρειάστηκε να έρθει ασθενοφόρο καθώς ο τότε γενικός αρχηγός της ομάδας είχε ανεβάσει πίεση.

Μεταξύ άλλων πέρα από τη θητεία του στο Μινώταυρο, έχει υπηρετήσει στην τότε ΑΕ Χανίων, Ηρακλή Νεροκούρου, Ίκαρο Μουρνιών και Γρανίτη, ομάδες στις οποίες όπως παραδέχθηκε ο ίδιος αγαπήθηκε πολύ.

Αναλυτικά η ενδιαφέρουσα συνέντευξη που παραχώρησε στο Sportcaster.gr:

Σκεφτόσουν καιρό να αποσυρθείς πώς αισθάνεσαι μετά την ανακοίνωση της απόφασης σου;

”Μου είναι πολύ δύσκολο άλλο να το σκέφτεσαι και άλλο να το παίρνεις απόφαση, ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο από πέντε χρονών. Σκεφτόμουν τέλος του χρόνου να σταματήσω ούτως ή άλλως απλά λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων δεν είμαι σε θέση να ακολουθήσω τις προπονήσεις όπως πρέπει και έτσι πήρα την απόφαση να σταματήσω μια ώρα νωρίτερα”.

Ήθελες να κλείσεις την καριέρα σου στο Μινώταυρο τι θέση στην καρδιά σου έχει αυτή η ομάδα;

”Είναι η μόνη ομάδα που υπάρχει στην καρδιά μου. Ξεκίνησα από τις Ακαδημίες σε ηλικία πέντε χρονών και σταμάτησα στα 38 μου. Από τις άλλες ομάδες που πέρασα αγαπήθηκα πολύ τους αγάπησα και εγώ αλλά δεν είναι το ίδιο πράγμα”.

Μπορείς να διαλέξεις μια όμορφη στιγμή από την πολύχρονη καριέρα σου στα γήπεδα των Χανίων που μέχρι και τώρα δεν μπορείς να ξεχάσεις;

”Μια στιγμή με πολύ έντονη συναισθηματική φόρτιση ήταν τη σεζόν 2006 – 2007 όταν είχαμε παίξει μπαράζ νοκ άουτ για την άνοδο στη Δ’ Εθνική με το Γιούχτα μέσα καλοκαιριού με προπονητή τον Γιώργο Ξηράκη. Ήταν ένα πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι. Ο γενικός μας αρχηγός είχε ανεβάσει πίεση και χρειάστηκε να έρθει ασθενοφόρο να τον πάρει αλλά αυτός με δική του ευθύνη υπέγραψε να μην πάει στο νοσοκομείο. Έμεινε στο γήπεδο για να μας δει μαζί του και οι γιατροί με το ασθενοφόρο. Η πίεση του είχε φτάσει στα ύψη αλλά ευτυχώς του έπεσε μόλις κερδίσαμε”.

Επειδή η αγάπη σου για το ποδόσφαιρο είναι γνωστή σκέφτεσαι στο άμεσο μέλλον να υπηρετήσεις το άθλημα ίσως από κάποιο άλλο πόστο;

”Κάποια στιγμή θα ήθελα να ασχοληθώ με τα διοικητικά της ομάδας, να βοηθήσω τον Μινώταυρο από αυτό το πόστο. Κάποιοι μου λένε να ασχοληθώ και με την προπονητική αλλά θέλει πολύ χρόνο τον οποίο δυστυχώς δεν έχω. Πιστεύω ότι αν ασχοληθώ με τα διοικητικά θα μπορέσω να βοηθήσω καλύτερα την ομάδα που αγαπώ”.

Μια ιδιαίτερη στιγμή στην καριέρα του πιστού στρατιώτη του Μινώταυρου. Τη σεζόν 2013-2014 χάρη σε δικό του τέρμα ισοφάρισε σε 1-1 τον Άρη Σούδας στο γήπεδο της Μοναχής Ελιάς την τελευταία 18η αγωνιστική για την Α’ Κατηγορία, χαρίζοντας το πρωτάθλημα στην ομάδα του εκείνη τη χρονιά.