Ο συνοδοιπόρος του και επί χρόνια φίλος του στον Τιτάνα με μια ανάρτηση του που συγκινεί ιδιαίτερα αποχαιρετάει τον Στράτο Σαριδάκη.

Το Χανιώτικο ποδόσφαιρο βρίσκεται στο πένθος από το πρωί της Τετάρτης, στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του Στράτου Σαριδάκη και ο Σπύρος Ανδρουλάκης τον αποχαιρετάει με μια προσωπική δήλωση που ραγίζει καρδιές και συγκινεί κάθε έναν που την διαβάζει.

Αναλυτικά:

Για τον σπουδαίο, τον απαράμιλλο, τον μοναδικό από κάθε άποψη και τον εκλεκτότερο όλων ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΑΡΙΔΑΚΗΣ ό,τι και να έγραφε κανείς δεν θα μπορούσε ούτε στο ελάχιστο να αποδώσει την αξία, το μέγεθος, την προσωπικότητα και το ποιόν του ανθρώπου. Τα λόγια – όσο καλλιεπή και πλούσια – πάντοτε θα ωχριούν μπροστά στο ηθικό του ανάστημα, το βάθος της καρδιάς του, την απύθμενη καλοσύνη του, τον γνήσιο ανθρωπισμό του, την ανιδιοτελή του διάθεση να ανταποκριθεί όπου του ζητούνταν βοήθεια, την πολυεπίπεδη και αδιάπτωτη προσφορά του σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και της δημόσιας ζωής.

Στον κόσμο τούτο που θνησιγενείς όλοι μας πρόσκαιρα πατούμε και ανασαίνουμε ο Στράτος άφησε και θ’ αφήνει την πατημασιά του βαριά και άφθαρτη απ’ τον Χρόνο στη μνήμη και την ψυχή εκείνων που είχαν την ευτυχία να τον γνωρίσουν και να τον συναναστραφούν, το στίγμα του ισόβια ανεξίτηλο, τη ζωογόνα του πνοή πάντα να μας εμπνέει, το ανυπόκριτο γέλιο του να μας θερμαίνει την παγωμένη μας καρδιά.

Ο Στράτος ήταν, ΕΙΝΑΙ, τόσα πολλά, που εμείς, μικροί και λίγοι, θα χρειαζόταν να ζήσουμε δέκα ζωές, για να μπορέσουμε ίσως μόνο να τ’ αγγίξουμε. Άνθρωπος έντιμος και ακέραιος σε όλα του τα πράγματα, απαρέγκλιτα αλτρουιστής και ανθρωπιστής, ανέκπτωτα ιδεολόγος και ιδεαλιστής μα άνθρωπος της δράσης και των έργων σύγκαιρα, πνεύμα ευφυές, ανήσυχο και πρακτικό, ον βαθιά πολιτικό, αδιαπραγμάτευτος αγωνιστής, διαυγής Αριστερός, δραστήριος και αποτελεσματικός σε κάθε πεδίο της ενασχόλησής του, από τον πολιτικό και τον αυτοδιοικητικό στίβο ως τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο του τόπου μας, τον αγαπημένο του Τιτάνα Καλυβών, στον οποίον αφιέρωσε χρήμα και χρόνο και πόνο και ψυχή.

Ο Στράτος ήταν, ΕΙΝΑΙ, για εμένα – και για άλλους πολλούς από εμάς- ο Φίλος, ο Σύντροφός και ο Συνοδοιπόρός μου, ο μεγαλύτερος Αδερφός που βιολογικά δεν είχα, πνευματικός Πατέρας και Εμπνευστής, το υπόδειγμα και το πρότυπο της δράσης, της ηθικής και της ανυστεροβουλίας, ο Δημοκράτης που αδιαμαρτύρητα με δίδασκε με τη στάση του, η φωνή της λογικής που αρμονικά συνέπλεε με το πηγαίο συναίσθημα, ο αθεράπευτα αισιόδοξος και θετικός άνθρωπος που τόνωνε το ηθικό μου και έτρεφε την ελπίδα μου, ο σύμβουλος, ο ηγήτορας και ο συνεργάτης μου στην πολιτική, στα τοπικά ζητήματα και στα ποδοσφαιρικά πράγματα, ο Οραματιστής, μα πιότερο ο Άνθρωπος αυτούσιος στην ολότητα, την οικουμενικότητα και το πλήρες περιεχόμενο της λέξης και της ιδιότητας.

Έλεγες ως τα ύστατα: “Θα το νικήσω το θεριό”, μόλο που σ’ έβλεπα – δεν ήθελα να σε βλέπω – μέρα τη μέρα να φθίνεις οργανικά, να συρρικνώνεσαι. Τη μάχη μονάχα κέρδισε το θεριό, τον πόλεμο τον νίκησες εσύ, γιατί η ανάμνησή σου θα αναθερμαίνει την ψυχή, τη σκέψη και το μνημονικό όσων σε αγαπήσαμε και νιώσαμε για εσένα εκτίμηση και σεβασμό και δέος και την ευλογία του να έχουμε αποτελέσει μικρό έστω μέρος της άοκνης, πολύτροπης ζωής σου.

Ποτέ μου δεν το ήθελα και αδιάκοπα το ξόρκιζα, όσο κι αν βάσιμα το φοβόμουν , να σου απηύθυνα ερήμην σου τέτοια λόγια, να βίωνα αυτήν εδώ την περίσταση. Μιας και δεν πρόλαβα – και είναι αυτό μικρή παρηγοριά και έλασσον ευτύχημα μέσα στη δυστυχία της απώλειας – να σε ξεπροβοδίσω όπως ατόφια σου άξιζε, θα πιω στη θύμησή σου μια ρακή από εκείνη που με ανθηρή καρδιά μού πρόσφερες μέρες προτού ανέβεις τα πρώτα μέτρα του προσωπικού σου Γολγοθά και θα σε κρατήσω στα ανέγγιχτα δώματα του μνημονικού και της καρδιάς άφθιτο, χαμογελαστό, πασίχαρο, πάμφωτο και ολόρθο, σαν τότε που ανταμώναμε σε εξέδρες και πλατείες, αγαπημένε μου.

Ciao bello…