Σε μια συνέντευξη πραγματική κατάθεση ψυχής ο Χανιώτης πρωταθλητής Ελλάδας στο μπάσκετ με αμαξίδιο εξιστορεί πως βρέθηκε από την ακαδημία της Ιωνίας στον Παναθηναϊκό και την Εθνική ομάδα.

Ο Χρήστος Μαρτσάκης, λίγα 24ωρα πριν στέφθηκε πρωταθλητής Ελλάδας στο μπάσκετ με αμαξίδιο και μάλιστα ως αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν εκείνος που σήκωσε πρώτος το βαρύτιμο τρόπαιο στον τελικό που έγινε στο Κλειστό του Λίντο στο Ηράκλειο. «Το μόνο που ήθελα ήταν να μου κόψουν το πόδι και να βγω έξω. Τίποτα άλλο. Ήθελα να φύγω από εκεί και να συνεχίσω τη ζωή μου» λέει μεταξύ των άλλων και συγκλονίζει!

Ο 39χρονος πρωταθλητής μιλώντας στο gazzeta.gr εξιστορεί το πως βρέθηκε στα Χανιά σε εφηβική ηλικία και πως προέκυψε η ενασχόληση του με το μπάσκετ με αμαξίδιο.

«Γεννήθηκα στην Αθήνα, στις 20/6/1983. Μέναμε στο Παγκράτι και γύρω στο ’86-’87 φύγαμε για πάμε στα Χανιά. Από εκεί ήταν η μητέρα μου, γνωρίστηκε με τον πατριό μου και αποφάσισαν να μετακομίσουμε στην Κρήτη. Εκεί πήγα σχολείο, εκεί έκανα παρέες, εκεί τράκαρα, εκεί ασχολήθηκα με τον Παναθηναϊκό, εκεί έγιναν όλα. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι μαθαίναμε ακόμα να δένουμε και τα κορδόνια μας και ήμασταν χαρούμενοι. Βγαίναμε έξω να παίξουμε, κρυφτό, άλλα παιχνίδια, βόλτες με τα ποδήλατά μας. Ήταν εντελώς διαφορετικά απ’ αυτό που ζούμε πλέον. Είναι κάτι που λείπει. Για να αφήσεις το παιδί σου να κάνει ποδήλατο στη γειτονιά σου είναι επικίνδυνο. Ακόμη και τα απλά πράγματα. Ακόμη και το φλερτ είναι επικίνδυνο, δεν ξέρεις τι είναι ο άλλος, γιατί όλα γίνονται… συσκευασμένα. Όλα είναι έτσι, κάποτε ήταν μόνο το φαγητό…» λέει αρχικά στην συνέντευξη του ο Χρήστος Μαρτσάκης που στην συνέχεια αναφέρθηκε στο πως προέκυψε η ενασχόληση του με το άθλημα: «Όχι, δεν έπαιζα μπάσκετ. Eίχα δοκιμάσει ποδόσφαιρο, έκανα στίβο. Μετά το τρακάρισμά μου, με προσέγγισαν από τους Αετούς Χανίων. Πήγα, είδα το άθλημα, ασχολήθηκα. Για ένα διάστημα έφυγα, μετά γύρισα ξανά. Μετά το είδα πιο “ζεστά”. Για εμένα είναι το καλύτερο άθλημα που υπάρχει».

Όσον αφορά το πως δέθηκε με τον Παναθηναϊκό ο Χρήστος Μαρτσάκης αποκαλύπτει πως εμπλέκεται η Ιωνία: «Στα Χανιά υπήρχε μία ομάδα, η Ιωνία. Εκεί έπαιζα με φίλους. Μερικές φορές πηγαίναμε και για κερκίδα στα παιχνίδια της. Κάποιοι φίλοι ήταν στο σύνδεσμο του Παναθηναϊκού. Ήμουν 13 ετών όταν μπήκα για πρώτη φορά σε σύνδεσμο του Παναθηναϊκού, το 1996. Κάτι είχα κάνει στο σπίτι, το είχα σκάσει και έμενα στα γραφεία της Ιωνίας. Και οι φίλοι μου, μού λένε «πάμε στο σύνδεσμο;». Ήταν η περίοδος που είχαν γίνει τα επεισόδια στην Κρήτη, στην Πάτρα και στην Αθήνα με τους οπαδούς του Ολυμπιακού για το μπάσκετ. Πήγαμε, μπήκα μέσα και από τότε δεν βγήκα ξανά».

Ο 39χρονος Χανιώτης πρωταθλητής γίνεται ιδιαίτερα αιχμηρός όταν απαντάει στην εγχείρηση που υποβλήθηκε μετά το τροχαίο ατύχημα και αν έχει αλλάξει η ζωή του: «Ήταν ίδια η ζωή μου. Δεν έχω χάσει κάτι από την καθημερινότητά μου. Και αν έχει συμβεί κάτι τέτοιο, είναι επειδή το άφησα εγώ, όχι γιατί δεν μπορώ να το κάνω. Αυτό που μου στοίχισε είναι ότι ήταν ένα λάθος. Δεν το έπαθα επειδή τράκαρα και μου κόπηκε το πόδι ή δεν μπορούσαμε να το σώσουμε. Το έπαθα γιατί ένας άνθρωπος, που είναι η δουλειά του, έκανε άλλα πράγματα απ’ αυτά που έπρεπε. Και ευτυχώς που έχασα το πόδι κάτω απ’ το γόνατο και δεν έπαθα κάτι χειρότερο. Μπορεί να φανεί αυστηρό, αλλά σε κάποιες δουλειές το λάθος δεν πρέπει να συγχωρείται: γιατρός, δικηγόρος, αστυνομικός. Ό,τι έχει να κάνει με την ανθρώπινη ζωή, το λάθος είναι ασυγχώρητο. Ο συγκεκριμένος γιατρός δεν έκανε μόνο λάθος με το χειρουργείο, αλλά έκανε και εσκεμμένα πράγματα για να πάρει χρήματα. Μέσα σε αυτά δεν υπολόγισε τι συμβαίνει στο πόδι μου, αφού το έχασα εξαιτίας ενός μικροβίου που κόλλησα μετεγχειρητικά».