Ο αγαπημένος των φίλων του ΑΟΧ την δεκαετία του ’90 μιλάει για πρώτη φορά από τη στιγμή που… απαρνήθηκε τα Χανιά και έφυγε για τα «ξένα». Ο τρομερός Γκας Μεγαλούδης αποκαλύπτεται στο sportscaster.gr και τα λέει όλα με κάθε λεπτομέρεια και με τον δικό του απολαυστικό τρόπο. Ιστορίες, αναμνήσεις, γεγονότα, πρόσωπα και πολλά άλλα…

Είκοσι χρόνια είναι αρκετά και η αλήθεια είναι ότι μας έλειψε. Αυτό σκεφτήκαμε στο sportscaster.gr και είπαμε να το δοκιμάσουμε… Από ότι καταλάβαμε όμως από την πρώτη επικοινωνία μας και εμείς του λείψαμε και έτσι συμφωνήσαμε να κάνουμε μια αναδρομή, ένα φλας μπακ και να θυμηθούμε παλιές ωραίες εποχές. Εμείς από τα αγαπημένα του Χανιά και αυτός κάπου στη Βόρεια Καρολίνα. Εκεί που είναι η βάση του τα τελευταία χρόνια, αλλά μάλλον όχι για πολύ ακόμα (θα δείτε παρακάτω).

Λοιπόν για να μην μακρηγορούμε, ώρα να υποδεχτούμε τον φοβερό και τρομερό Γκας Μεγαλούδη. Τον αγαπημένο της κερκίδας στα καλά χρόνια του ΑΟΧ την δεκαετία του ’90. Τον παικταρά, τον τσαμπουκά, τον σκληρό αλλά και το παιδί μάλαμα.

Τον Γκας που μπορεί να έριξε μαύρη πέτρα πίσω του, αλλά έχει τα Χανιά στην καρδιά του. Τα θεωρεί δεύτερη πατρίδα του γιατί πολύ απλά  «Στα Χανιά έζησα τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου…»
Για να σας προϊδεάσουμε λιγουλάκι, ο “Κωστάκης” τα λέει όλα. Πως κατέληξε από την ΑΕΚ του Μπάγεβιτς στον ΑΟΧ, γιατί δεν έφυγε από τον ΑΟΧ αν και ήρθε για ένα μόλις χρόνο, γιατί δεν πήρε μεταγραφή σε μεγαλύτερη ομάδα, ιστορίες με τον «Πιλότο», για τα δικαστικά ντράβαλα που είχε, τον Κούγια, για τις γυναίκες για, για για…. Κάνει την αυτοκριτική του και παραδέχεται ότι αδίκησε ποδοσφαιρικά τον εαυτό του αλλά δεν μετανιώνει. Μιλάει για τους φίλους του στα Χανιά ή «αδέρφια» του όπως τους αποκαλεί και τους αφήνει το καλύτερο για το τέλος…

Ξεκινάμε…

Καταρχήν πριν θυμηθούμε τα παλιά να μας πεις για το σήμερα. Που σε βρίσκουμε και τι με τι ασχολείσαι?

Τα τελευταία χρόνια έχουμε φύγει από την Νέα Υόρκη και ήρθαμε στη Νορθ Καρολάινα. Δεν θέλαμε να μεγαλώσουν τα παιδιά στην μεγάλη πόλη και αποφασίσαμε να μετακομίσουμε σε μια πιο μικρή πόλη και σε ένα σχετικά πιο ήσυχο περιβάλλον και ωραίο μέρος. Επαγγελματικά ασχολούμαι με την εστίαση. Έχουμε εστιατόρια και μια κινητή καντίνα με ελληνικό φαγητό, οικογενειακή επιχείρηση. Σουβλάκια, γύρο και άλλα τέτοια… 15 χρόνια την έχουμε την επιχείρηση και δόξα τω Θεό πάμε πολύ καλά. Δουλεύουμε κυρίως με τα Πανεπιστήμια και τους φοιτητές που εδώ είναι πάρα πολλοί.

Εκεί είναι και το Πανεπιστήμιο που βγήκε ο Μάικλ Τζόρνταν ε;

Ναι, ναι από δω ξεκίνησε. Έχω και σχέσεις με τον κόουτς «K» τον Μάικ Σιζέφσκι (σ.σ. κορυφαίος προπονητής στην ιστορία του NCAA) του Duke, έχω σύμβαση με τα δυο μεγάλα σχολεία εκεί.

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με την εστίαση;

Ο ελληνισμός εδώ είναι μεγάλος. Όπου και αν πας στην Αμερική θα βρεις Έλληνα. Είχα ένα ξάδερφο εδώ με γνώρισε με άλλους Έλληνες που δραστηριοποιούνταν στην εστίαση. Μου φέρθηκαν καλά και με βοήθησαν στην αρχή. Μου έδωσαν την ευκαιρία για να ξεκινήσω. Μου έδωσαν κάτι μικρό στην αρχή και από αυτό το μικρό, μετά από 15 χρόνια έχουμε φτιάξει μια μεγάλη επιχείρηση, για μένα και την οικογένειά μου. Πάμε και καλά  και καλοπερνάμε…

 Έχεις φτιάξει μια όμορφη οικογένεια με 4 παιδιά…

Ναι τέσσερα παιδιά. Δυο αγόρια και δυο κορίτσια. Ο Δημοσθένης, ο Αλέξανδρος, η Νικόλ και η Κάρμεν. Έχουμε φτιάξει μια ωραία οικογένεια και είμαι ευγνώμων. Και όλα αυτά πάντα με την γυναίκα μου Γιαέλ, δίπλα μου, την οποία γνώρισα στα Χανιά πριν από 26 χρόνια και από τότε είμαστε μαζί…

Τι θέση έχει η οικογένειά στη ζωή σου;

Ε, ότι μεγαλύτερο υπάρχει μετά τον Θεό είναι η οικογένειά μου….

Μπάλα παίζουν τα αγόρια;

Όχι δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Ο ένας κάνει στίβο και ο άλλος είναι παλαιστής, αλλά το ποδόσφαιρο δεν τους αρέσει. Δεν πήραν από το dna του μπαμπά (γέλια)

 Πάμε τώρα στα παλιά… Παιδί Έλληνα μετανάστη στις ΗΠΑ με μητέρα από το Πόρτο Ρίκο αποφάσισες στα 25 σου χρόνια να έρθεις στην Ελλάδα για να παίξεις μπάλα. Ήρθες για λογαριασμό της ΑΕΚ του Μπάγεβιτς τότε, αλλά τελικά κατέληξες στα Χανιά και τον ΑΟΧ. Τι είχε γίνει τότε?

Όλα ξεκίνησαν χάρη στον Νίκο Εξαρχίδη που μετά ήταν και προπονητής μου στα Χανιά. Εγώ έπαιζα μπάλα τότε στην Νέα Υόρκη. Είχαμε κάνει λοιπόν συνεργασία με τον Εξαρχίδη, κάτι σαν μάνατζερ, να με πάει στην ΑΕΚ που είχε παίξει και αυτός και είχε σχέσεις με την ομάδα. Πριν έρθω στην Ελλάδα κάναμε με τον Εξαρχίδη προπόνηση 5-6 μήνες και ετοιμαζόμουν να έρθω. Μετά κάποια στιγμή ήρθε ο Μίμης Παπαϊωάννου που έπαιζε και αυτός μπάλα στη  Νέα Υόρκη. Ο Μίμης έπαιζε χρόνια στις ΗΠΑ στον Παγκύπριο της Νέας Υόρκης και τότε ήταν να επιστρέψει στην ΑΕΚ ως Γενικός Αρχηγός. Με είδε σε ένα παιχνίδι και μετά το τέλος του αγώνα μου είπε ότι θέλει να με πάει αυτός στην ΑΕΚ. Ο πατέρας μου δεν συμφώνησε να πάω με τον Μίμη γιατί ήταν φίλος με τον Εξαρχίδη και είχε δώσει τον λόγο του σε αυτόν. Αυτοί οι δυο όμως  δεν τα πήγαιναν καλά.

Πήγα λοιπόν στην ΑΕΚ με τον Εξαρχίδη. Έφτασα καλοκαίρι κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας. Σε τρεις μέρες θα έφευγε η ομάδα στο εξωτερικό για το βασικό στάδιο. Με είχαν βάλει με κάτι πιτσιρικάδες να κάνω προπόνηση με προπονητή τον Μίμη Παπαϊωάννου. Από εκεί έπαιρναν κάθε μέρα 2-3 παίκτες και τους έβαζαν να παίζουν με την μεγάλη ομάδα. Εμένα ο Μίμης, μάλλον λόγω των όσων είχαν γίνει στη Νέα Υόρκη, δεν με έστειλε ποτέ για προπόνηση στη μεγάλη ομάδα. Την τελευταία μέρα πριν φύγουν για Αυστρία έγινε ένα φιλικό ανάμεσα στη μεγάλη ομάδα και τους πιτσιρικάδες. Παίζω πολύ καλά στο παιχνίδι και μετά έρχεται ο Μπάγεβιτς και ρωτούσε ποιος είμαι και γιατί δεν με ανέβασαν στην πρώτη ομάδα. Μου λέει λοιπόν «ετοιμάσου. Πήγαινε φτιάξε τα πράγματά σου και έρχεσαι μαζί μας το βράδυ στην Αυστρία».

Πήγαμε Αυστρία για 3 βδομάδες και όλο αυτό το διάστημα οι άνθρωποι της ομάδας προσπαθούσαν πίσω στην Ελλάδα να με κάνουν Ελληνα, γιατί είχαν δυο ήδη ξένους, τον Οκόνσκι και τον Δανό τον Νίλσεν και δεν υπήρχε άλλη θέση. Μετά που γύρισα αναγκάστηκα να πάω στη Ρόδο να ψάχνω χαρτιά, γιατί το πρόβλημα ήταν ότι οι γονείς μου είχαν παντρευτεί στην Ελλάδα με πολιτικό γάμο και δεν με αναγνώριζε η εκκλησία στην Ελλάδα. Από εκεί ξεκίνησαν τα μπερδέματα και τελικά δεν πρόλαβαν να με κάνουν Έλληνα πριν ξεκινήσει το πρωτάθλημα.

Η ΑΕΚ ήθελε να με στείλει στην Καλλιθέα που έπαιζε στη Β’ εθνική τότε. Ήθελαν να πάω Καλλιθέα ένα χρόνο μέχρι να ετοιμαστούν τα χαρτιά μου, αλλά εγώ δεν ήθελα να παίξω Β’ εθνική. Έτσι αποφάσισαν να μείνω στην ΑΕΚ και να κάνω μόνο προπονήσεις. Μου έδωσαν μάλιστα μισθό και μου παραχώρησαν ένα διαμέρισμα στο Γαλάτσι. Αν δεν αγωνίζεσαι όμως δεν σε παίρνει κανείς στα σοβαρά. Είχα κάτι προβλήματα με κάποιους παίκτες που έπαιζαν στην ίδια θέση με μένα και τελικά μια μέρα τσακώθηκα με έναν. Μου πέταξε την μπάλα στο πρόσωπο και παίξαμε ξύλο! Γύρισα σπίτι μάζεψα τα πράγματά μου και γύρισα πίσω στις ΗΠΑ. Τότε έλεγα ότι δεν ξαναγυρνάω στην Ελλάδα για κανένα λόγο.

Την άλλη χρονιά όμως, με παίρνει πάλι τηλέφωνο ο Νίκος ο Εξαρχίδης ο οποίος μόλις είχε συμφωνήσει να αναλάβει προπονητής στον ΑΟΧ. Με παρακαλούσε να πάω στα Χανιά και να τον βοηθήσω έστω και για ένα χρόνο. Το σκέφτηκα πολύ. Αυτός όμως που ήθελε πολύ να πάω ήταν ο πατέρας μου που είχε όνειρο να παίξω μπάλα στην Ελλάδα. Ο πατέρας μου ήταν φανατικός με το ποδόσφαιρο. Δεν ήθελε τίποτα άλλο για μας, μόνο μπάλα. Για το χατίρι του πατέρα μου πήρα την απόφαση να έρθω στην Ελλάδα και τα Χανιά.

Ήρθε λοιπόν τότε στη Νέα Υόρκη ο συγχωρεμένος ο Γιάννης Γεωργιλαδάκης, ο «Πιλότος» που ήταν στην ομάδα τότε. Τον έστειλαν να με δει και να με φέρει στην Ελλάδα. Η πλάκα ήταν τότε ότι εγώ δούλευα σε ΤΑΞΙ. Ο «Πιλότος» είχε πάει σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο στο Μανχάταν. Πάω λοιπόν να τον συναντήσω αμέσως μετά τη δουλειά λερωμένος και ιδρωμένος. Με βλέπει και μου λέει «εσύ είσαι ο ποδοσφαιριστής που λέει ο Εξαρχίδης ότι θα έρθεις στα Χανιά;». Του απαντάω «ναι» και  θυμάμαι γυρνάει και μου λέει «εσύ δεν πρόκειται να παίξεις μπάλα. Άκου να δεις τι θα γίνει. Θα σε πάω στα Χανιά, θα πληρώσουμε τα εισιτήρια, αλλά αν δεν παίξεις μπάλα, θα βρεις εισιτήρια και θα γυρίσεις μόνος σου στην Αμερική». Έτσι έγινε τότε και ήρθα στα Χανιά.

Έπαιξες για 5 χρόνια στον ΑΟΧ από το 90 έως το 95. Καλές εποχές τότε με πολύ κόσμο σε κάθε ματς και μεγάλες μάχες … Τι θυμάσαι από εκείνη την περίοδο;

Στα Χανιά έπαιξα μπάλα σε καλές εποχές. Θυμάμαι ότι ήταν μια ομάδα που ο κόσμος την αγαπούσε πολύ. Αυτό εμένα με άγγιζε πολύ. Αυτό με έδεσε πολύ με την ομάδα και την πόλη. Αυτό με έκανε να δίνω πάντα το 100%. Δεν ξέρω πως είναι τώρα, αλλά εκείνη την εποχή η πόλη ζούσε για την ομάδα. Φανταστικές εποχές. Αναπολώ εκείνες τις εποχές με πολύ λαχτάρα. Το μόνο που δεν έκανα στα Χανιά ήταν λεφτά (γέλια) αλλά όλα τα υπόλοιπα τα έζησα στο μέγιστο. Αλλά τότε δεν με ένοιαζε. Εγώ όταν είμαι μέσα σε κάτι, δίνω πάντα το 100%.

Η πλάκα είναι ότι ο Νίκος (Εξαρχίδης) μου είχε πει ότι θα κάτσω ένα χρόνο, αλλά μετά με μπερδέψανε εκεί με κάτι συμβόλαια και κάτι νόμους που ίσχυαν τότε… Δεν τα θυμάμαι ακριβώς, απλά αυτό που θυμάμαι είναι ότι τα συμβόλαια δεν ήταν επαγγελματικά και τελικά θα έπρεπε να κάτσω στα Χανιά αναγκαστικά. Θα καθόμουν με αγάπη έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς. Ήθελα δεν ήθελα θα έπρεπε να μείνω.  Αυτό το γεγονός όμως μου έδωσε την ελευθερία, το δικαίωμα αν θες, να κάνω ότι θέλω.  Έλεγα στον εαυτό μου «αφού εδώ θα μείνω και δεν θα με αφήσουν να φύγω, θα κάνω ότι θέλω εγώ και θα κάνω την τρέλα μου…»

Φτάσατε και κοντά στη Β’ εθνική μια χρονιά. Μεγάλη ομάδα ο τότε ΑΟΧ, συμφωνείς;

Ήταν η χρονιά που ήταν ο Νικολούδης προπονητής που χτυπήσαμε Β’ Εθνική αλλά στο τέλος δεν τα καταφέραμε. Αλλά εκείνη την εποχή είχαμε πολύ καλές ομάδες απέναντί μας, όπως ο Πανηλειακός με Τζόρτζεβιτς, αλλά και πάλι έπρεπε να είχαμε βγει εκείνη τη χρονιά. Ε τώρα γιατί δεν βγήκαμε άστα…πάντα είχαμε παρασκήνια στα Χανιά (γέλια) 

Περιέγραψε μας την πιο χαρακτηριστική στιγμή που είχες ζήσει στα χρόνια του ΑΟΧ. Τι σου έχει μείνει χαραγμένο (ένα παιχνίδι, μια σκηνή) στο μυαλό;

Για μένα ήταν η αγάπη που μου έδωσε αυτή η πόλη. Αυτό με έχει στιγματίσει για όλη μου την ζωή. Οι Χανιώτες που ήταν στην ομάδα, όλοι οι παλιοί που όταν ήρθα στην ομάδα με αγκάλιασαν. Δαμανάκης, Σταμπουλίδης και οι άλλοι έπαιξαν μεγάλο ρόλο στη ζωή μου. Με σημάδεψαν και αυτοί και γενικά η εποχή που έζησα στα Χανιά… 

Από τη σεζόν 1994-95 με τον Τοκμάκη

Πάντως και εσύ προσωπικά εκείνη την περίοδο ήσουν από τους αγαπημένους των φιλάθλων. Ήσουν ο πιο δημοφιλής παίκτης και αγαπητός σε όλα τα Χανιά. Γιατί νομίζεις ότι συνέβαινε αυτό;

Πιστεύω ότι στην καριέρα μου ήμουν αδικημένος. Δεν έκανα αυτά που μπορούσα και έπρεπε να κάνω με βάση την δουλειά που ρίξει σε όλη μου τη ζωή για να γίνω  ποδοσφαιριστής. Δεν τα κατάφερα όπως θα έπρεπε.  Αδίκησα τον εαυτό μου στα Χανιά γιατί μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα. Και πιστεύω ότι ο κόσμος το καταλάβαινε αυτό. Όπως επίσης ότι πάντα μα πάντα σε όλα τα ματς είτε παίζαμε με τον πρώτο είτε με τον τελευταίο, ή εντός ή εκτός έδρας, έδινα πάντα το 100%.  Μπορεί να μην ήμουν ο καλύτερος στο παιχνίδι αλλά σε όλο το παιχνίδι έδινα το 100%. Έτσι ήμουν και εδώ όταν έπαιζα κι εκεί όταν έπαιζα μπάλα, έτσι ήμουν πάντα. Από μένα ήξεραν τι θα πάρει η ομάδα σε κάθε παιχνίδι. Αγαπούσα τον κόσμο όπως ο κόσμος αγαπούσε εμένα.

Θυμάμαι όταν πρωτοήρθα στα Χανιά, μας έβγαλε στο «Πιλότος» στη πόλη να λέμε τα κάλαντα. Γελάμε τώρα, αλλά αυτό ήταν τότε σημαντικό γιατί για μένα. Ξέρεις φαινόταν ότι όλη η πόλη ήταν μια ομάδα. Κι όλη αυτή η πόλη ήταν μαζί με την ομάδα κι αυτό μέτραγε πολύ για μένα.

Πάντα είχα πάθος σε ότι έκανα αλλά ποτέ δεν αγάπησα το ποδόσφαιρο. Είχα ένα πατέρα που ήταν πολύ “δυνατός”,  που αγαπούσε παθιασμένα το ποδόσφαιρο και ήθελε να με δει ποδοσφαιριστή. Αλλά ξέρεις όσο σπρώχνεις κάποιον με το ζόρι να αγαπήσει κάτι, τελικά  πιο πολύ τον σπρώχνεις μακριά από αυτό. Εγώ έπαιζα μπάλα γιατί είχα ταλέντο, κι εδώ στην Αμερική που ήμουν πριν έρθω στην Ελλάδα, δεν υπήρχε ποδόσφαιρο, δεν είχε πρωταθλήματα. Η δουλειά μου εδώ ήταν να παίζω σε τρεις-τέσσερις ομάδες κάθε βδομάδα για να παίρνω λεφτά. Ετσι τα βγάζαμε τα λεφτά εδώ, μια μέρα με τους Ισπανούς, μια μέρα με τους Αφρικανούς, κάθε Πέμπτη με άλλους κι έτσι έβγαζα λεφτά. Αλλά πάντα έπαιζα στο 100%, ακόμα και εκεί.

Με την Εθνική Πουέρτο Ρίκο

Ήσουν από τους καλύτερους αμυντικούς που πέρασαν εκείνη τη περίοδο από τα Χανιά. Σε είχε ζητήσει ποτέ καμία ομάδα για μεταγραφή?

Την πρώτη χρονιά ξέρω ότι με κοιτούσε ο Άρης. Ο Εξαρχίδης συζητούσε τότε με τον Παναγούλια που είχε στενές σχέσεις με τον Άρη. Ο Παναγούλιας με ήξερε και από την Νέα Υόρκη που ήταν προπονητής για πολλά χρόνια και συζητούσε με τον Εξαρχίδη για να πάω στον Άρη. Τότε ήταν η ευκαιρία να φύγω, αλλά από τον ΑΟΧ μου φέρθηκαν καλά τότε. Είχε γίνει πρόεδρος ο «Πιλότος» ο οποίος μου ζήτησε να μείνω και έμεινα. Μετά αλλάξανε πρόεδροι ε, τελείωσε μετά. Και τελείωσε γιατί μετά στα Χανιά έγινε και μια περίεργη υπόθεση. Κάποιος είχε πάει στην αστυνομία και είχε πει μια ιστορία για μένα και τους υπόλοιπους στην ομάδα. Αυτός που λες μάς έμπλεξε σε κάτι περίεργες υποθέσεις, κάτι βλακείες… χωρίς στοιχεία φυσικά μόνο με κατάθεση.  Φυσικά δεν αποδείχθηκε τίποτα αλλά στην Ελλάδα ξέρεις καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Πήγαινα εκτός έδρας και μου φωνάζανε αυτά που με κατηγορούσαν. Ε, πως να πάρεις μεταγραφή μετά… Με τραβούσαν στα δικαστήρια για ένα μήνα. Είχα μάλιστα δικηγόρο τον Κούγια. Ποιος να σε ζητήσει μετά. Ήταν τελειωμένα τα πράματα…

Όλοι είχαν τότε να πουν και ακόμα λένε ότι ήσουν από τα καλύτερα παιδιά.  Και καλός παίκτης και καλό παιδί έτσι;

Ναι γιατί αγάπησα το μέρος, αγάπησα τον κόσμο, αγάπησα τους Χανιώτες. Ξέρεις το πρώτο διάστημα όταν είχα πρωτοέρθει με παίρνανε και με πηγαίναμε σπίτια τους, καθόμουν στα οικογενειακά τραπέζια, γνώρισα τους γονείς τους.  Ε αυτό ήταν μεγάλο πράγμα… Μου έκαναν μάγια να μην φύγω ποτέ από τα Χανιά…(γέλια)

 Σε θέλανε και για γαμπρό;

(Πολλά γέλια). Όλοι λέγανε μακριά από τον Αμερικάνο…

Είχες μεγάλη πέραση πάντως στο γυναικείο φύλλο τότε. Σε ακολούθησε μεγάλη φήμη εκείνα τα χρόνια….

Χαχαχα ναι με ακολουθούσε φήμη. Ε, είναι καλό αυτό, αλλά είναι και κακό… Είχαμε μπερδέματα τότε (γέλια) καλά, άσχημα απ’ όλα. Πάντως καλοπεράσαμε… Τώρα όμως τελειώσανε αυτά, έγινα οικογενειάρχης. Εγώ, η οικογένειά μου και ο Θεός.

Μετά από 5 χρόνια αποφάσισες να συνεχίσεις στην Ιωνία. Τι έγινε τότε, γιατί δεν συνέχισες στον ΑΟΧ;

Με την ομάδα της Ιωνίας

Ιωνία ναι! Η Ιωνία για μένα σημαίνει πολλά, εκεί έπινα το καφέ μου κάθε μέρα όταν έπαιζα στον ΑΟΧ. Πήγα τότε στην Ιωνία γιατί ο φίλος μου και σαν να λέμε μάνατζερ μου ο Γιάννης ο Σταμπουλίδης ήταν από τη Σπλάντζια. Μόλις έμεινα ελεύθερος μου ζήτησε  να συνεργαστούμε και να πάω στην Ιωνία και δέχθηκα.

Η κατάκτηση του Κυπέλλου ερασιτεχνών με την Ιωνία το 1997

Πέρασα πολύ καλά εκεί, ήταν καλή χρονιά. Πήραμε και το κύπελλο ερασιτεχνών το 1997 και γράψαμε ιστορία. Ήταν σαν να παίζεις στον ΑΟ Χανιά. Είχαμε Μιχάλη Κυριακίδη,  Διακάκη, Κοτσιφάκη που είχαν έρθει από στον ΑΟΧ. Μεγάλη ομάδα τότε η Ιωνία…

Έπειτα από μια διετία στην Ιωνία παίρνεις την μεγάλη απόφαση να φύγεις από τα Χανιά και την Ελλάδα και να επιστρέψεις στις ΗΠΑ. Τι έπαιξε ρόλο στην απόφασή του αυτή;

Ναι μετά την Ιωνία γύρισα πίσω, ήταν η γυναίκα μου έγκυος και έπρεπε να γυρίσω πίσω. Έκατσα στην Νέα Υόρκη 3 χρόνια αλλά δεν μου άρεσε. Μου λείπανε πολύ τα Χανιά και το 2000 ξαναήρθα στα Χανιά και πήγα κι έπαιξα με τον Θησέα. Με τον Δημήτρη τον Πίττα που ήταν προπονητής τότε εκεί.

Με τον Θησέα

Δεν ήρθα τότε για να παίξω μπάλα, αλλά ο Δημήτρης με πίεσε και έπαιξα. Το 2001 έπαιξα με το Θησέα στην Δ’ Εθνική και είχαμε πολύ καλή ομάδα. Και την τελευταία μου χρονιά έπαιξα στον ΑΟΧ 2004 με τον φίλο του τον Τάκη Διακάκη προπονητή. Ε, και εκεί κάπου τελειώσαμε με το ποδόσφαιρο…

To 2003 φύγαμε οριστικά πια για τις ΗΠΑ και από τότε δεν ξανα-ήρθαμε ποτέ. Να σου πω όμως κάτι; Φέτος  το καλοκαίρι θα είμαστε στα Χανιά. Το έχουμε αποφασίσει και θα έρθουμε μετά από σχεδόν 20 χρόνια. Έχουμε κλείσει εισιτήρια για όλη την οικογένεια και θα είμαστε εκεί τον Ιούνιο.

Στις ΗΠΑ μετά έπαιξες σε άλλη ομάδα και αν όχι γιατί ;

Όχι, δεν ασχολήθηκα καθόλου. Τα αδέρφια μόνο ασχολούνται με το ποδόσφαιρο. Είναι ακόμα προπονητές στα 60 ή τα 70  τους. Αλλά εγώ όχι, η μπάλα τελείωσε για μένα στα Χανιά.

Όλα αυτά τα χρόνια που δεν έχεις έρθει στην Ελλάδα, την αναζητάς καθόλου;

Βέβαια, πολύ. Ένας από τους λόγους που θα έρθω το καλοκαίρι στα Χανιά, είναι να αγοράσω ένα διαμέρισμα, να μπορώ εγώ και η γυναίκα μου και τα παιδιά μου όποτε θέλουν, να ερχόμαστε στα Χανιά και περνάμε τουλάχιστον δυο μήνες κάθε χρόνο. Αυτό είναι το σχέδιο μας!

Αυτά τα χρόνια γιατί δεν ερχόσουν;

Κοίτα να δεις στην Αμερική δεν είναι εύκολα τα πράγματα, ειδικά αν έχει και τέσσερα μικρά παιδιά. Αρχίσαμε ένα όνειρο με αυτήν την επιχείρηση, αλλά για να το πραγματοποιήσεις πρέπει να δουλέψεις σκληρά. Βάλαμε τα κεφάλια κάτω και δουλέψαμε πολύ για να τα καταφέρουμε. Έτσι είναι στην Αμερική. Αν θες να πετύχεις κάτι, θα πρέπει να δουλέψεις σκληρά.  Τώρα όμως που κάτι καταφέραμε, ήρθε ο καιρός να απολαύσουμε τους κόπους μας.

Με τον ΑΟΧ 2004

Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα;

Να ξαναπάω στο γήπεδο. Στην Αμερική δεν πάω, αλλά όταν θα έρθω Ελλάδα θέλω να πάω να δω ποδόσφαιρο. Με τους φίλους μου στην εξέδρα να γελάμε και να περνάμε καλά. Εδώ στην Αμερική δεν μου λέει κάτι να δω ποδόσφαιρο. Είναι διαφορετικό το ποδόσφαιρο εδώ και εγώ έχω μάθει αλλιώς.

Επίσης μου λείπει πολύ η ομορφιά της Ελλάδας. Αλλά κυρίως έχω νοσταλγήσει τη πατρίδα μου με την ευρύτερη έννοια. Εγώ είμαι Έλληνας και αυτό μου λείπει. Θέλω να γυρίσω στις ρίζες μου στον τόπο καταγωγής μου.  Γιατί δυστυχώς εδώ στην Αμερική περνάνε οι γενιές μας και οι επόμενες θα χάσουν την επαφή τους με την Ελλάδα.  Σε δυο-τρεις γενιές ο Μεγαλούδης δεν θα ξέρει ότι είναι Έλληνας. Και αν μπορούσα να τα είχα όλα στη ζωή μου αυτό που θα ήθελα ήταν να πάρω τα παιδιά μου και να έρθουμε για μόνιμα στην Ελλάδα. Αλλά πλέον έχουν μεγαλώσει, έχουν χαράξει την πορεία τους εδώ και αυτό δεν είναι πια εφικτό.

Έκανες και πολλούς φίλους στα Χανιά. Έχεις κρατήσει επαφές και με ποιους;

Με όλους. Μιλάω συνέχεια στα social. Με τον Κοτσιφάκη, τον Παπαδάκη τον Γιώργο, τον Διακάκη, τον Στέλιο τον Βαρουξάκη.

Από τότε έχει τύχει να συναντηθείς με κάποιον συμπαίκτη σου ή έστω Χανιώτη; Σε επισκέφτηκε κάποιος στις ΗΠΑ;

Ναι πως, έχω βρεθεί με αρκετούς. Όσοι ήρθαν Αμερική τους έχω βρει και έχουμε συναντηθεί… Αλλά θα σου πω τώρα μια άλλη ιστορία. Μια φορά όσο ήμουν ακόμα στα Χανιά είχαμε κανονίσει με τον Στέλιο τον Βαρουξάκη να πάμε μαζί για Χριστούγεννα στην Νέα Υόρκη. Φεύγαμε από Αθήνα αλλά εγώ είχα πρόβλημα με τον στρατό, ήρθε η στρατονομία και τελικά δεν με αφήσανε να φύγω. Και τελικά πήγε ο Στέλιος μόνος του στη Νέα Υόρκη και έκανε Χριστούγεννα με τους γονείς μου. 

Ελληνικό ποδόσφαιρο βλέπεις καθόλου;

Βλέπω όποτε μπορώ και τα Χανιά παρακολουθώ συχνά. Βλέπω τον Ολυμπιακό στο Champions league, Ευρωπαϊκά παιχνίδια.

Ο ΑΟ Χανιά πριν από λίγα χρόνια έφτασε μια ανάσα από την Α’ εθνική. Τώρα η ομάδα λέγεται Χανιά.  Τα ξέρεις αυτά; Μαθαίνεις καθόλου τι γίνεται στο ποδόσφαιρο των Χανίων;

Τα βλέπω και τα μαθαίνω. Βλέπω τους φίλους μου που “φωνάζουν” στο facebook και τα μαθαίνω όλα. Ε και αυτά με τον ΑΟΧ και τα Χανιά έγιναν επειδή χρωστούσαν πολλά λεφτά.

 Αν και θα τους δεις το καλοκαίρι, στείλε από τώρα ένα μήνυμα στους φίλους σου στα Χανιά 

Υγεία και αγάπη και θέλω να τους πω ότι είμαι πολύ χαρούμενος που μετά από είκοσι χρόνια θα ξαναέρθω στα Χανιά για να συναντήσω τα «αδέρφια» μου. Γιατί οι περισσότεροι, δεν απλά φίλοι μου, είναι αδέρφια μου. Μαζί τους έζησα τα καλύτερα μου χρόνια. Στην Αμερική δεν έχω πολλούς φίλους. Εδώ πλακώσαμε τη δουλειά και δεν είχαμε χρόνο ούτε για φίλους. Στα Χανιά όμως έκανα πολλούς και καλούς. Μου λείπουν όλοι τους πολύ. Δεν φαντάζεσαι πως περίμενα όλα αυτά τα χρόνια τη στιγμή που θα ερχόμουν στα Χανιά.

Γκας ευχαριστώ πάρα πολύ….

Θα τα πούμε το καλοκαίρι. Θα γίνει μεγάλο πάρτι όταν έρθω, να ξέρεις (γέλια)

*ευχαριστούμε θερμά για την διάθεση των φωτογραφιών τους Γιώργο Σαριδάκη και Γιώργο Δρακάκη

μ.β.