Ο Ηρακλειώτης μπασκετμπολίστας ανακοίνωσε το φινάλε της καριέρας του σε ηλικια 35 ετών

Από τον Φιλαθλητικό, μέχρι τον Πανιώνιο. Δεκατρία χρόνια (επαγγελματικού) μπάσκετ ήταν αρκετά. Και ο Χρήστος Σαλούστρος ανακοίνωσε το τέλος της διαδρομής σε ηλικία 35 ετών.

Ξεκίνησε την καριέρα του στο Φιλαθλητικό (2012) και από εκεί και μετά φόρεσε τις φανέλες των Πανιωνίου, ΠΑΟΚ, Κολοσσού, Προμηθέα, Περιστερίου, ΠΑΟΚ, Απόλλωνα Πατρών και Πανιωνίου. Υπήρξε και μέλος της Εθνικής ομάδας, μετρώντας 13 συμμετοχές σε προκριματικά Ευρωμπάσκετ και Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Ανακοίνωσε την απόφασή του με ένα κείμενο στο λογαριασμό του στο Facebook.

“Σήμερα νιώθω έτοιμος να κλείσω ένα μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου: το κεφάλαιο του ενεργού αθλητή. Με ήσυχη συνείδηση και ένα μεγάλο χαμόγελο αποχαιρετώ το μπάσκετ όπως το έζησα και το αγάπησα.

Όχι μόνο ως άθλημα, αλλά ως τρόπο ύπαρξης. Στην πορεία μου δεν έλειψαν οι δυσκολίες. Πάλεψα όμως όχι μόνο με το σώμα, αλλά και με τους δαίμονες που συνόδευαν κάθε δύσκολη στιγμή — τους τραυματισμούς, τις αμφιβολίες, τους φόβους και τις εσωτερικές μάχες που πολλές φορές ήταν πιο σκληρές από κάθε αγώνα. Έκανα αυτό που αγάπησα, με αυτογνωσία αναγνωρίζοντας πάντα τις δυνατότητες μου, τις αποδοχές και τα όριά μου, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να ακολουθώ αυτό που ήθελε πραγματικά η ψυχή μου. Η μεγαλύτερη μου ανταμοιβή είναι οι άνθρωποι που γνώρισα μέσα από το μπάσκετ, εκείνοι που με στήριξαν, με δίδαξαν και με διαμόρφωσαν.

Έμαθα πόσο σημαντικό είναι να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε προκαλούν, σε εμπνέουν και γιορτάζουν την εξέλιξή σου. Αυτοί οι άνθρωποι έκαναν το ταξίδι μου πολύ πιο δυνατό και ουσιαστικό. Το μπάσκετ μου έδωσε πολλά περισσότερα απ’ όσα του έδωσα. Μου έδωσε χαρακτήρα. Μου έδωσε φίλους. Μου έδωσε πειθαρχία, υπομονή, δύναμη και κατεύθυνση. Μου έμαθε να χάνω, να κερδίζω, να συνεργάζομαι, να πέφτω και να ξανασηκώνομαι.

Κοιτάζοντας πίσω, δεν θυμάμαι μόνο τους πόντους, τις φάσεις, τις νίκες ή τις ήττες. Θυμάμαι τις διαδρομές με το πούλμαν, τα γέλια στα αποδυτήρια, την αλληλεγγύη στα δύσκολα, την περηφάνια για το εθνόσημο. Θέλω να ευχαριστήσω όλους όσους συνάντησα σε αυτή τη διαδρομή: Ομάδες, προπονητές, συμπαίκτες, αντίπαλους, φροντιστές, γιατρούς, φυσιοθεραπευτές, ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα ή ακόμα και όσους με αμφισβήτησαν, γιατί όλοι τους με βοήθησαν να γίνω αυτό που είμαι σήμερα.

Και φυσικά, την οικογένειά μου και τους πολύ δικούς μου ανθρώπους, που με στήριζαν όλα αυτά τα χρόνια αθόρυβα, δίχως ποτέ να λείπουν από δίπλα μου, αποτελώντας σημείο αναφοράς και ασφάλειας. Πάνω απ’ όλα, ευχαριστώ το ίδιο το μπάσκετ. Όσο κι αν αποχωρώ από το παρκέ, δεν αποχωρώ από αυτό που έγινα μέσα από αυτό. Δεν φεύγω. Προχωράω. Με ευγνωμοσύνη, με αλήθεια και με την ελπίδα να συνεχίσω να προσφέρω. Ίσως με άλλο ρόλο, ίσως αλλού, αλλά πάντα με την ίδια καρδιά“.