Ο Θωμάς Ναζλίδης, παίκτης που αποτέλεσε το σύμβολο για τον Πλατανιά στα χρόνια που αγωνίστηκε εξιστορεί την τετραετία που βρέθηκε στην Κρήτη.

Ο παλαίμαχος άσος μέσω του athletestories.gr εξιστορεί προσωπικά την παρουσία του στο ποδόσφαιρο και πολύ μεγάλη αναφορά κάνει στα τέσσερα χρόνια που βρέθηκε στην Κρήτη και τον Πλατανιά. Άλλωστε μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που δέθηκε με τον κόσμο, φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού του Πλατανιά και ακόμα και σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τα “ερυθρόλευκα”.

Μέσω του athletestories.gr ο Θωμάς Ναζλίδης αναφέρει το πως προέκυψε ο Πλατανιάς, μιλάει με τα καλύτερα λόγια για αυτό το ξεχωριστό κεφάλαιο της καριέρας του και παράλληλα αποκαλύπτει άγνωστες ιστορίες αλλά και πως δέθηκε με τον Άγγελο Αναστασιάδη.

Αναλυτικά όσα αναφέρει ο Θωμάς Ναζίδης

Ο Πλατανιάς έδειξε ότι με ήθελε πολύ και από τότε το έχω ως μότο να πηγαίνω εκεί όπου με θέλουν περισσότερο.

Όταν πήγα ο κ. Βαρουξάκης, ο Πρόεδρος, ένας καταπληκτικός άνθρωπος, το μόνο που μου είπε ήταν να σώσουμε την ομάδα.

Εντελώς διαφορετική κατάσταση από την Καβάλα.

Φιλικοί, φιλόξενοι άνθρωποι και πολύ οικογενειακό κλίμα.

Εκείνη η ομάδα που ξεκινούσε για να σωθεί βρέθηκε στην Super League.

Έκανα εκπληκτική σεζόν με 10 γκολ και θεωρώ ότι ήταν καθοριστική για την καριέρα μου, γιατί, αν μείνεις δυο-τρεις χρονιές στη Β’ κατηγορία, σου κολλάνε την ταμπέλα του ποδοσφαιριστή της Β΄ Εθνικής.

Ανεβήκαμε εμείς και η Βέροια.

Πέρασα τέσσερα εκπληκτικά χρόνια στην Κρήτη. Αναμνήσεις που δεν ξεχνιούνται. Ήταν τα χρόνια που το όνειρο να παίξω στη μεγάλη κατηγορία γινόταν πραγματικότητα.

Ένα μέρος που αγάπησε το ποδόσφαιρο, γέμιζε το γήπεδο και υποστήριζε την ομάδα με αγάπη και χειροκρότημα, δίχως ακρότητες.

Εγώ ήμουν από τα αγαπημένα παιδιά. Αυτός που ήρθε στη Β’ Εθνική και τους βοήθησε να ανέβουν. Περπατούσα στο δρόμο και με φώναζαν στα σπίτια τους για να φάω με τις οικογένειές τους.

Είχα βέβαια και τις κακές στιγμές μου στον Πλατανιά, με τον χιαστό στο ξεκίνημα της χρονιάς με προπονητή τον Ουζουνίδη, τότε που ήμουν στην καλύτερή μου φάση. έχω ξεκινήσει τη σεζόν με πέντε γκολ σε έξι παιχνίδια, γκολ με ΑΕΚ, γκολ με Παναθηναϊκό, φοβερή ψυχολογία.

Με παίρνει τηλέφωνο ο Ίλια Ίβιτς εκείνη την περίοδο, ήρθε και με βρήκε στα Χανιά, μου είπε ότι ήδη έχει μιλήσει με τον Ολυμπιακό και με μια ομάδα από τη Ρωσία. «Συνέχισε έτσι και τον Δεκέμβριο το ξαναβλέπουμε», μου είπε χαρακτηριστικά.

Ήταν θυμάμαι η διακοπή του Πρωταθλήματος για τις Εθνικές και κάναμε ένα πολύ σκληρό πρόγραμμα, γιατί διαπιστώθηκε ότι είχαμε ένα πρόβλημα στη φυσική κατάσταση.

Προς το τέλος μιας προπόνησης και λίγο πριν το διπλό, πάω στον γυμναστή και του λέω να μην παίξω, γιατί αισθάνομαι τα πόδια μου βαριά.

Τελικά έπαιξα και έπαθα τον χιαστό, με συνέπεια να χάσω το υπόλοιπο της χρονιάς, στο τέλος της οποίας τελικά ο Ολυμπιακός πήρε τον Θανάση Παπάζογλου.

Είναι οι συγκυρίες της ζωής.

Δεν υπήρχε περίπτωση εκείνη τη σεζόν να μην κάνω μεταγραφή.

Ο άνθρωπος που με βοήθησε πολύ ήταν ο Άγγελος Αναστασιάδης.

Εγώ τον είχα στο μυαλό μου ως τον αυστηρό προπονητή, αλλά αναπτύχθηκε μεταξύ μας μια εκπληκτική χημεία, σαν πατέρα-γιου, σχέση που διατηρείται μέχρι σήμερα.

Είχαμε τις αντιπαραθέσεις μας. Εγώ Άρης, αυτός ΠΑΟΚ, αλλά πάντοτε στα όρια του χαβαλέ.

Τον εκτιμώ, γιατί μου μίλησε πολύ σκληρά, μου είπε την αλήθεια, τι πρέπει να κάνω, αν θέλω να παίξω, γιατί είχα κάποια παραπανίσια κιλά. «Ξεχωρίζεις σαν τη μύγα μέσα στο γάλα, αλλά έτσι δεν πρόκειται να παίξεις», θυμάμαι ότι μου είπε.

Με συνόδευε πάντα το «ο Ναζλίδης με τα παραπανίσια κιλά», έτσι ήταν το σκαρί μου, δεν γίνεται όμως οκτώ χρόνια στη Super League να μην έχω χάσει παιχνίδι και να με χρησιμοποιούν όλοι οι προπονητές. Απλώς εγώ έπαιζα και πολύ με το μυαλό, ενώ το ποδόσφαιρο σήμερα έχει γίνει πολύ πιο αθλητικό. θεωρώ ότι, αν δεν είχα αυτό το σουλούπι, ίσως να είχα κάνει και μεγαλύτερη καριέρα.

Παρόλ’ αυτά, ο Άγγελος βρήκε τα… κουμπιά μου, με έκανε άλλον άνθρωπο.

Με έβαλε να παίξω μετά από ένα μήνα και δεν με έβγαλε ποτέ.

Στο τέλος της χρονιάς όμως έφυγε για τον ΠΑΟΚ.

Όταν ήρθε ο Χριστόπουλος, ως νέος προπονητής που ήταν, έβλεπε παντού ότι όλοι ήθελαν να του δημιουργήσουν πρόβλημα.

Έβλεπε να με λατρεύουν όλοι, από τον τελευταίο φροντιστή ως τον τελευταίο οπαδό, και δεν μπορούσε να το δεχτεί. Άρχισε μια κόντρα χωρίς λόγο.

Στην επίθεση ήμουν εγώ και ένας Ισπανός, ο Τόρες. Μας έλεγε ότι θα παίζει όποιος βάζει γκολ.

Δεν το λες αυτό στον παίκτη, δεν τον βάζεις σε αυτή τη διαδικασία και ενώ μάλιστα με το παιδί είχαμε άριστη σχέση. Έπαιζες με το άγχος ότι πρέπει να σκοράρεις όπως κι αν έχει.

Κάποια στιγμή άρχισα να τρελαίνομαι.

Είναι ένα ματς με την Ξάνθη που δεν θα ξεχάσω, είναι η σειρά του Τόρες να παίξει.

Όταν δεν έπαιζα εγώ, ασυναίσθητα όλο το γήπεδο έβριζε τον προπονητή.

Με σηκώνει για ζέσταμα στο 60΄. Μπαίνω στο ματς μέσα στα νεύρα και στην πρώτη φάση κερδίζω πέναλτι, το εκτελώ και κερδίζουμε 1-0.

Στη συνέντευξη Τύπου μού έκανε μια επίθεση τύπου «Μην βιάζεστε να κρίνετε έναν ποδοσφαιριστή που παίζει με αθέμιτα μέσα» και άλλα τέτοια.

Τότε ήταν που πήρα την απόφαση να φύγω.

Πήγα στη Βέροια.

Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο ήταν όταν έπαιζα κόντρα στον Άρη. Ήταν πάντα ιδιαίτερα.

Δεν θα ξεχάσω ένα παιχνίδι. Εμείς παίζουμε την κατηγορία, ο Άρης έχει σωθεί. Αν δεν κερδίσουμε, τελειώσαμε. Με Αναστασιάδη προπονητή ο Πλατανιάς.

Βάζω το γκολ σωτηρίας και πάω στον πάγκο να το πανηγυρίσω. Έπεσαν όλοι να με φάνε. Ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Α΄ Εθνική, ήταν η πίκρα που με είχαν κόψει το καλοκαίρι.

Η παρεξήγηση λύθηκε στη συνέχεια φυσικά. Δεν υπήρχε κάποιος που να μην ήξερε ότι είμαι Άρης, συμπαίκτες, προπονητές, Πρόεδροι.

Έπαιζε ο Άρης στην Κρήτη με τον ΟΦΗ, έφευγα από τα Χανιά για να πάω να δω το ματς.

Εκείνη την χρονιά, στον πρώτο γύρο κερδίσαμε τον Άρη 0-2 στο Βικελίδης και είχα πει μετά τον αγώνα ότι δεν μπορώ να χαρώ τη νίκη, γιατί μεγάλωσα εδώ μέσα, και δεν σχολιάστηκε^. στον Άρη έχουμε την συνήθεια να προβάλλουμε τα αρνητικά.