Ο Απόστολος Παπαστάμος έφτασε στη μεικτή ζώνη χαμένος μέσα στη μαγεία της στιγμής.

Μόλις είχε μιλήσει στην ΕΡΤ, και όλα είχαν γίνει τόσο γρήγορα που δεν είχε χρόνο να το αφουγκραστεί. Πήρε μία ανάσα και μετά τα συγχαρητήρια έδωσε τις πρώτες του δηλώσεις στο athlead.gr.

Στην ερώτηση αν έχει συνειδητοποιήσει τι έχει κάνει, ξεκίνησε και δε σταμάτησε: «Δεν έκανα τίποτα διαφορετικό από αυτό που κάνω τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τίποτα διαφορετικό από αυτό. Και ο λόγος που κέρδισα σήμερα είναι η υπομονή. Νούμερο 1, υπομονή, νούμερο 2 η δουλειά. Πάρα πολύ υπομονή όμως. Δεν τα παράτησα ούτε μετά τον χαμένο τελικό στο Παγκόσμιο. Δεν τα παράτησα ούτε όταν βρέθηκα στην Αθήνα μόνος μου, χωρίς κανέναν να με στηρίζει. Δεν τα παράτησα τραυματισμένος, δεν τα παράτησα ποτέ. Οπότε η υπομονή είναι που με έφτασε μέχρι εδώ. Η προπόνηση και η καθημερινή δύναμη και οι άνθρωποι που πραγματικά είναι γύρω μου και το βλέπω στα μάτια τους ότι πιστεύουν σε μένα. Αυτό είναι που κέρδισα σήμερα».

Ως προς τον χρόνο που έκανε, το τροματικό 4:10.83 που είναι 9ος καλύτερος χρόνος για φέτος στον κόσμο και θα του έδινε το χάλκινο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Ντόχα το Φεβρουάριο, πρόσθεσε: «Καιρό τώρα αυτός ο χρόνος ήταν ο στόχος. Όσες φορές έχω κολυμπήσει το 4:15 τα τελευταία χρόνια το ένιωθα ότι ήταν ένας χρόνος που δεν με αντιπροσωπεύει. Το ένιωθα στο κορμί μου ότι δεν ήταν αυτός ο δικός μου χρόνος. Οπότε πιο πολύ χαρούμενος είμαι με αυτό που ένιωσα μέσα στο νερό, την αίσθηση που είχα. Αυτό είναι που θα κρατήσω και για τη συνέχεια. Αυτό δουλεύω εδώ και πάρα πολύ καιρό, για να φτάσω σε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή την εβδομάδα είπα στον εαυτό μου “θα δώσεις τα ρέστα σου, δεν έχεις κάτι άλλο”, και την Κυριακή θα έβλεπα τι έχω και τι δεν έχω. Αυτό σήμερα ήταν τα ρέστα μου».

Για τις πολλές δυσκολίες που πέρασε τα τελευταία χρόνια, αλλά και για το πως κατάφερε να επανέλθει, είπε: «Είχα φτάσει σε σημείο να μην πιστεύω στον εαυτό μου, να έχω δουλέψει πάρα πολύ και να μην πιστεύω στον εαυτό μου. Και αυτό που με κράτησε ήταν τα μάτια των ανθρώπων που δούλευαν μαζί μου, τα μάτια του κύριου Πάνου (Βελέντζα), τα μάτια του Παναγιώτη του Τούση του γυμναστή μου, του φυσικοθεραπευτή μου Στέλιου Τζουγκράκη, του διατροφολόγου μου, Γιάννη Αρναούτη, αλλά και του Δημήτρη Αντωνακάκη, του γιατρού μου, που πραγματικά από 16 χρονών δεν έχει σταματήσει να πιστεύει σε μένα. Αυτοί οι άνθρωποι και οι γονείς μου, η οικογένεια μου, οι φίλοι μου, η κοπέλα μου, κέρδισαν σήμερα μαζί μου».

Ήταν πολύ σημαντικό για εκείνον που είχε τους δικούς του ανθρώπους, την οικογένειά του, να τον βλέπει από την κερκίδα και να ζητοκραυγάζει. Στο Βελιγράδι ταξίδεψαν αρκετοί συγγενείς του, μεταξύ αυτών οι γονείς του, αλλά και ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για τον ίδιο, η γιαγιά του, όπως δήλωσε: «Δε γινόταν να μη γίνει σήμερα. Στην κερκίδα ήταν ο πιο δυνατός άνθρωπος που έχω γνωρίσει στη ζωή μου, η γιαγιά μου. Πραγματικά έχει μεγαλώσει πάρα πολλές οικογένειες. Το μόνο που σκεφτόμουν όχι σήμερα, αλλά τους τελευταίους τρεις μήνες, ήταν ότι σήμερα θα είναι μαζί εδώ η γιαγιά, και δεν μπορούσα να φανώ αδύναμος. Η δύναμη που έβγαλα μέσα μου, επειδή είναι εκείνη εδώ πέρα, ήταν όλη αυτή που μου είχε δείξει η ίδια. Είναι ο πιο δυνατός άνθρωπος που ξέρω και για αυτό ήμουν κι εγώ ο πιο δυνατός στην Ευρώπη σήμερα».