Η επιστολή ενός «φανταστικού» φιλάθλου των Χανίων που περιμένει να δει την αγαπημένη του ομάδα στην Super League 1 για πρώτη φορά στην ιστορία της και εκφράζει όλα τα Χανιά.

«Εγώ ένας απλός Χανιώτης φίλαθλος, περίμενα 10ετίες αυτήν την στιγμή…

Δεν έχει καμία σημασία η ηλικία μου, ούτε αν είμαι στα Περιβόλια σε κάθε παιχνίδι. Είμαι πάντα εκεί, είτε με το μυαλό μου και την σκέψη μου, είτε με το σώμα μου.

Ήμουν εκεί όλα τα χρόνια… Πάντα δύσκολα και ανηφορικά. Από τις εποχές που βρισκόταν η ομάδα να παίζει στα αλώνια και τα γήπεδα των Χανίων, μέχρι εκείνες τις ζοφερές στιγμές που το όνομα της ήταν μόνο μια σφραγίδα, φυλαγμένη σε κάτι γραφεία και έπιανε αράχνες.

Ήμουν πάντα εκεί, ακόμα και στο ιστορικό παιχνίδι με τον Γιούχτα όταν στο Εθνικό Στάδιο Χανίων βρισκόντουσαν περισσότεροι από 3.000 φίλαθλοι, δείχνοντας την δίψα όλων μας για να σε δούμε εκεί ψηλά.

Και πέρασαν δύσκολα χρόνια, αδηφάγα που δεν γυρνούσαν πίσω. Τα Χανιά είχαν ομάδα στην Super League 1, αλλά όχι εσένα και σκεφτόμουν αν θα σε δω και εσένα να παίζεις κάποια στιγμή στην μεγάλη κατηγορία. Εσένα που ανέκαθεν το όνομα σου και τα χρώματα σου εκπροσωπούσαν έναν ολόκληρο νομό.

Και φέτος είδα όλα αυτά τα χρόνια να μπαίνουν στο περιθώριο, να δείχνουν ότι αποτελούν μια κακή ανάμνηση. Το παρελθόν που δεν θα γυρνούσε ποτέ πίσω και θα έμενε εκεί, φυλαγμένο στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Και βλέπω τώρα το κλίμα στα Χανιά, μετά την ήττα στην Ηλιούπολη. Και απορώ: Χάθηκε μια μάχη αλλά χάθηκε και ο πόλεμος;

Για εμάς που πάντα είχαμε να διαβούμε τον δύσκολο και τον ανηφορικό δρόμο που δεν ήταν ποτέ στρωμένος με ροδοπέταλα αλλά αντιθέτως ήταν εκεί πέρα για να μας κάνει να σκεφτόμαστε ότι τα Χανιά δεν είναι απλά μια ποδοσφαιρική ομάδα για το νομό, είναι κάτι περισσότερο!

Και έφτασε η στιγμή για το παιχνίδι με την Καλλιθέα και βρισκόμουν στις εξέδρες και έβλεπα δεκάδες παιδιά, το αύριο του τόπου μας, να χαμογελούν, να πανηγυρίζουν τα γκολ του Μάναλη και του Κόλα και με έκαναν να σκέφτομαι πως αυτά θα ζήσουν, όλα όσα δεν πρόλαβα να ζήσω εγώ στα δικά μου νιάτα.

Η κρίσιμη στιγμή του “πολέμου” έφτασε και δεν πρέπει να μείνει κανείς πίσω σε κακές αναμνήσεις που σε φθείρουν ψυχολογικά. Τώρα είναι που τα Χανιά, μας χρειάζονται όλους. Δεν περισσεύει κανείς σε αυτήν την μάχη και στις άλλες που θα έρθουν.

Θα μπορούσα να μην πω τίποτα αυτές τις δύσκολες ώρες, όμως η Κρητική περηφάνια που εκπροσωπούν τα Χανιά είμαι σίγουρος πως αντιπροσωπεύει και τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές. Με τα γκολ σας, με τις εμφανίσεις σας μας έχετε κάνει περήφανους σε όλη την διάρκεια του πρωταθλήματος. Μαζί πανηγυρίσαμε και μαζί στενοχωρηθήκαμε. Δεν θα λιγοψυχήσουμε τώρα ρε μάγκες.

Γιατί είμαι σίγουρος πως είστε γεννημένοι ΝΙΚΗΤΕΣ και όχι χαμένοι.

Είμαι σίγουρος πως παρά την απογοήτευση στην Ηλιούπολη έχετε το σθένος να σηκώσετε ξανά κεφάλι. Και πρέπει να το κάνετε. Για εσάς, για εμάς, για τα ΧΑΝΙΑ.

Και είμαι σίγουρος ότι τώρα, στην κρίσιμη ώρα που κρίνεται το μέλλον του ποδοσφαίρου των Χανίων θα (ξανα)δείξετε ότι διαθέτετέ @ρχ*δι@.

Εμείς ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ σε εμάς. Εσείς πιστέψτε ότι μπορείτε να γράψετε την ΙΣΤΟΡΙΑ και να μείνουν τα ονόματά σας για πάντα σε αυτή.

Παίξτε μωρέ για τα Χανιά μας!».