Ο δυνατός σηκώνεται, ο αδύναμος παραμένει πεσμένος κάτω…

Γράφει ο Sportcaster.

Τα πράγματα είναι απλά και απολύτως δεδομένα. Η ήττα στην Ηλιούπολη ήταν ένα μεγάλο πατατράκ, χειρότερο και από αυτό με τον Ιωνικό. Γιατί τα Χανιά στη Νίκαια, μπορεί να έφαγαν πέντε γκολ αλλά το 5-1 ήταν μαγικό σκορ, και επίσης έπαιζε με μια ομάδα που έχει ξεκάθαρο στόχο από το ξεκίνημα της χρονιάς.

Η ήττα στην Ηλιούπολη ήταν μεγαλύτερο σοκ και πρέπει να το ξεπεράσουν άμεσα στα Χανιά. Οι λόγοι της ήττας είναι αρκετοί αλλά κυρίως τα Χανιά πρέπει να ξεπεράσουν την πίεση και το άγχος που παρουσίασαν επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία τους βρίσκονται τόσο κοντά στον στόχο της ανόδου στην μεγάλη κατηγορία.

Ο τρόπος με τον οποίο δέχονται το 3-1 και το 4-2 δείχνει μια ομάδα τελείως αγχωμένη και εντελώς πιεσμένη.

Που στο κάτω – κάτω δεν έπρεπε να υπάρχει άγχος!

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα των όσων αναφέρω παραπάνω είναι οι στιγμές μετά το γκολ του Μάναλη που αντί με ηρεμία, ψυχραιμία και λογική να ψάξουν το 3-3 και την ισοφάριση, όλοι βγήκαν μπροστά για να ψάξουν το γκολ εντελώς αναίτια!

Όμως από εδώ και πέρα τι μπορεί να γίνει; Να κάθονται όλοι να κλαίνε επειδή ήρθε η στραβή στην Ηλιούπολη ή ο οργανισμός των Χανίων, από τον κόσμο μέχρι και τον τελευταίο εργαζόμενο της ΠΑΕ να σηκώσουν το κεφάλι και να κάνουν το 4Χ4 για να έρθει η άνοδος;

Τα Χανιά το έδειξαν και μετά το παιχνίδι με τον Ιωνικό ότι έχουν χτίσει νοοτροπία νικητή και πρωταθλητισμού. Δύσκολα συνέρχεται ομάδα που έχει φάει πέντε γκολ στην πρεμιέρα μάλιστα των play offs. Τα Χανιά όχι μόνο συνήλθαν αλλά πέτυχαν και δύο νίκες που μέχρι και χθες το μεσημέρι τους είχαν στην πρώτη θέση. Που ακόμα εκεί παραμένουν και θα παραμείνουν εφόσον καταφέρουν να κάνουν το απόλυτο στα παιχνίδια που απομένουν.

Τώρα είναι που ολόκληρος ο οργανισμός των Χανίων θα πρέπει να δείξει πόσο πολύ θέλει να πάρει την ιστορική άνοδο, τώρα είναι που θα πρέπει να σηκωθούν πάνω, να βγάλουν το μέταλλο του πρωταθλητή. Άλλωστε αυτήν την ώρα που μιλάμε, είναι σίγουρο πως δεν υπάρχουν πιο στενοχωρημένοι άνθρωποι στον κόσμο από τους παίκτες και όλα τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Το να μεμψοιμηρούμε και να κλαίμε, δεν λειτουργεί – ούτε και θα οδηγήσει πουθενά.

Όλοι πρέπει να λειτουργήσουν ενωμένοι, σαν μια γροθιά και έτσι να πορευτούν μέχρι το τέλος.