Το θέμα του προπονητή δεν θέλει βιασύνη αλλά σωστή επιλογή

Γράφει ο Sportcaster.

Στον μαγικό κόσμο της Superleague 2 που μαζί με τα ξερά, καίγονται και τα χλωρά μια υγιής ομάδα όπως είναι τα Χανιά δύσκολα θα βρει αυτό που θέλει. Και μιλάμε για έναν προπονητή από το λεγόμενο “πάνω ράφι” που θα οδηγήσει την ομάδα, αν όχι φέτος, του χρόνου σε πορεία πρωταθλητισμού. Ποιος θέλει να δει το όνομα του να πηγαίνει σε μια κατηγορία που αντί να είναι πρωταθλητές οι ομάδες, πρωταθλητές είναι οι υπόννοιες, οι ψίθυροι και η ανυποληψία που την χαρακτηρίζει; Και τα Χανιά παρότι είναι μια υγιής ομάδα, που δεν χρωστάει πουθενά και κατάφερε να προσελκύσει παίκτες ανώτερου βεληνεκούς, πρέπει να βρει τον σωστό άνθρωπο για την άκρη του πάγκου τους.

Εύκολο δεν είναι αλλά πλέον δεν υπάρχει λόγος και για βιασύνη γιατί εάν η ομάδα κυριευτεί από βιασύνη τότε μπορεί να διορθώσει ένα λάθος, με ένα άλλο. Και προσώρας δεν χωρούν λάθη για την επιλογή του προπονητή των Χανίων. Αντιλαμβάνομαι και δέχομαι το γεγονός ότι ο χρόνος πιέζει και μετά την Επισκοπή ακολουθεί ένα πρόγραμμα – βουνό που δεν χωράει απώλειες προκειμένου να μην χαθεί η επαφή με την κορυφή όμως τι να έρθει Παρασκευή, τι να έρθει Δευτέρα ή και Τετάρτη ακόμα. Σημασία δεν έχει ο χρόνος αλλά το πρόσωπο. Και ορθώς στα Χανιά δεν θέλουν να πάνε σε παλιομοδίτικες επιλογές ή πρόσωπα που τα ονοματεπώνυμα τους έχουν γίνει συνώνυμο της Superleague 2 και δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα απολύτως.

Τα Χανιά κοιτάζουν με προσοχή, ορθώς πήγαν εξαρχής στον Γιάννη Ταουσιάνη γιατί ήταν και η καλύτερη επιλογή ελεύθερου προπονητή και είναι και ένας άνθρωπος που θα προσέδιδε κύρος στην άκρη του πάγκου τους. Το όνομα του νέου προπονητή πρέπει να συνδυάζει την πείρα και τις γνώσεις με την δίψα και την θέληση των Χανίων για να πρωταγωνιστήσουν. Αλλά κυρίως να υπάρχει κοινή γραμμή για χτίσιμο σε βάθος χρόνου και όχι ευκαιριακά αποτελέσματα, κάτι που ούτε τα Χανιά θέλουν (πολύ σωστά) αλλά αυτό που επιθυμούν στην ομάδα είναι να υπάρξει το χτίσιμο μιας ομάδας που θα βάλει τις βάσεις για την επίτευξη του στόχου της ανόδου, του καλού ποδοσφαίρου και της παραμονής του κόσμου στις εξέδρες των Περιβολίων.