Η Άννα Ντουντουνάκη σε συνέντευξή της ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για όλα. Tην επιθυμία της να γυρίσει στα Χανιά, το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με την δικηγορία, για τον επόμενο στόχο της που είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Παρίσι, καθώς και για τον “μικρόκοσμο” του πρωταθλητισμού.

Η Χανιώτισσα κολυμβήτρια αναφέρθηκε στην επιθυμία της να επιστρέψει στα Χανιά, μιλώντας για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα μιας μικρής κοινωνίας όπως τα Χανιά.

Επίσης, τόνισε την δυσαρέσκεια της ως προς την ανταπόκριση του κόσμου για το άθλημα της κολύμβησης, για τον ρόλο που παίζει η ψυχολογία στον πρωταθλητισμό και τέλος για την αγάπη που έχει στην κολύμβηση που όπως αναφέρει και η ίδια: “Αυτό θα ήθελα πάντα. Να κολυμπάω για μια ζωή!”

Αναλυτικά τα όσα είπε στο Vradini.gr:

Το χειροκρότημα και η εσωτερική ικανοποίηση, χωρίς τη στήριξη από εκείνους που πρέπει, αρκούν; Στην Ελλάδα η ουσιαστική αναγνώριση, εκτός της ηθικής πλευράς, αφορά τους λιγότερους. Ποιοι είναι τελικά οι λόγοι που αντέχει κανείς να υπηρετεί τους στόχους του, σε επίπεδο πρωταθλητισμού;

«Θέλω να κρατάω σαν βασικό λόγο που το κάνω, στο μυαλό μου, τον ίδιο που είχα και όταν ξεκίνησα. Εάν ξεκινήσεις να κυνηγάς κάποια άλλα πράγματα χάνεσαι. Προτιμώ να παραμένω ρομαντική. Για πολλά χρόνια κρατούσα τον εαυτό μου μακριά από το οικονομικό και από τις απολαβές που θα έπρεπε να λαμβάνει ένα αθλητής σε αυτό το επίπεδο. Θέλω να κρατάω πιο ψηλά και πιο έντονα μέσα μου ότι ο λόγος που κάνω αυτό είναι επειδή το αγαπάω. Επειδή με γεμίζει. Επειδή μου αρέσει. Και πέρα από αυτό, όταν ήμουν φοιτήτρια το έβλεπα ότι έχω ένα χόμπι, σαν μία δεύτερη απασχόληση μαζί με τη σχολή μου, από την οποία παίρνω κάποια χρήματα τα οποία οι συμφοιτητές τα έπαιρναν κάνοντας κάτι που δεν τους αρέσει, ενώ εμένα με ευχαριστεί».

Σύμφωνοι, όμως μιλάς για… χόμπι, για το οποίο καλείσαι να αφιερώνεις τις περισσότερες ώρες της ζωής σου.

«Ισχύει! Στην πραγματικότητα δεν είναι χόμπι. Είναι σαν δουλειά. Το σαν που λέω μάλιστα το μειώνει κιόλας διότι εγώ δεν μπορώ να κανονίσω τις διακοπές μου, όπως κάνει ένας εργαζόμενος. Δεν λέω φυσικά ότι είναι πιο εύκολο να είσαι εργαζόμενος, αλλά δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Δεν μπορώ να πάρω ρεπό, δεν έχω ένα τριήμερο. Επίσης ό,τι κάνω καθορίζεται με βάση τους αγώνες που έχω μπροστά μου και όχι όποτε θέλω εγώ να συμβεί. Δεν μπορώ να πως στις φίλες μου να κανονίσουμε διακοπές, αυτό δεν παίζει! Αυτό που έχω επιλέξει στη ζωή μου λοιπόν θα έλεγα πως είναι κάτι παραπάνω από επαγγελματικό. Πέρα από αυτό όμως, προσπαθώ να το βλέπω ρομαντικά. Καθαρά επειδή το αγαπάω και αυτό είναι το μεγαλύτερο κίνητρο που μπορεί να έχει κάποιος, για να πορεύεται και να κυνηγάει το στόχο».

Αυτό βάζεις πριν απ΄όλα λοιπόν…

«Ναι, είχα μία συζήτηση με έναν συναθλητή μου πρόσφατα, γιατί συνεχίζουμε. Για εμένα είναι δύο πράγματα. Ότι μου αρέσει πάρα πολύ όλο αυτό με τους αγώνες και την πίεση που έχουν και δεύτερον ότι κάθε μέρα που πηγαίνω στην προπόνηση νιώθω ότι κερδίζω κάτι, βάζω ένα λιθαράκι σε μία μεγάλη αλυσίδα, της οποίας το αποτέλεσμα το βλέπω με την πάροδο του χρόνου. Χτίζω κάτι για εμένα. Νιώθω ευεξία όταν το κάνω. Υπάρχει στόχος τον οποίο χτίζω μέρα με τη μέρα. Μου αρέσει πολύ».

Ταυτόχρονα μιλάς τρεις γλώσσες, έμαθες και πιάνο. Παίζεις ακόμα, προλαβαίνεις;

«Το έχω αφήσει χρόνια. Ήταν κάτι που το έκανα, αλλά κάποια στιγμή το άφησα διότι δεν μου προσφέρει την ίδια ευχαρίστηση με τον πρωταθλητισμό».

Οι πρωταθλητές στην Ελλάδα δεν είστε παράγωγα κάποιων συγκεκριμένων προγραμμάτων. Αποτελείτε απλώς αθλητικά «πυροτεχνήματα». Αυτόνομοι ρομπέν των δασών;

«Δεν είναι τυχαίο ότι από το 2004 δεν έχει διεξαχθεί καμία διεθνής διοργάνωση κολυμβητική στην Ελλάδα! Στην Ουγγαρία γίνονται συνέχεια τα τελευταία χρόνια και ευρωπαϊκά και παγκόσμια. Είναι πολύ συγκεκριμένες χώρες. Δεν είναι μόνο τα χρήματα που απαιτούνται. Εννοώ πως δεν υπάρχει το κοινό για να στηριχθεί μία τέτοια διοργάνωση. Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τώρα, φάνηκε ότι έχει ανέβει η κολύμβηση. Στους Ολυμπιακούς άλλωστε τρία παιδιά διεκδικούσαμε θέση στον τελικό, με σοβαρές πιθανότητες. Έχει ανέβει το επίπεδο και παρ΄όλα αυτά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα που είχαμε τώρα πριν δέκα μέρες, το κολυμβητήριο στο ΟΑΚΑ ήταν άδειο!».

Σε χαλάει λοιπόν αυτή η εικόνα, η συγκεκριμένη συνθήκη…

«Η αλήθεια είναι πως δεν είναι πολύ ωραίο. Δεν επηρεάζομαι όμως προσωπικά από αυτό τον παράγοντα. Η ψυχολογία μου επηρεάζεται από άλλα πράγματα, όχι όμως τόσο από αυτό. Δηλαδή, επειδή με έχουν ρωτήσει ξανά και για το Τόκιο. Είμαι στο νερό, κολυμπάω για λίγα δευτερόλεπτα κα κάνω και πεταλούδα. Δεν το βλέπω καν το κοινό. Δεν κάνω στίβο που ακούς τα χειροκροτήματα από την εξέδρα. Εμείς δεν έχουμε επαφή με το τι συμβαίνει γύρω μας την ώρα εκείνη. Οπότε είναι αυτό που βλέπεις πριν. Θέλω βέβαια να πω αυτό που συνέβη πέρυσι. Στο Ακρόπολις, όπου δεν υπήρχαν θεατές, αλλά μόνο παιδιά από το χώρο της κολύμβησης, η σκυταλοδρομία διεκδικούσε πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες και οι φωνές στήριξης με έκαναν να συγκινηθώ. Θέλω να σκεφτώ πώς θα ήταν εάν μία μεγάλη διοργάνωση, πανευρωπαϊκό ή παγκόσμιο, γινόταν στην Ελλάδα. Θα ήθελα πάρα πολύ να το ζήσω. Δεν είμαι πολύ σίγουρη ότι θα μου συμβεί. Ξέρω όμως ότι θα με επηρέαζε εάν υπήρχε κοινό».

Εξωγενείς παράγοντες μπορούν να σε επηρεάσουν αγωνιστικά;

«Ναι, μπορούν και το έχω πρόσφατο! Οι συνθήκες γύρω μου, που δεν αφορούν αποκλειστικά στον αθλητισμό. Οι αθλητές είμαστε και άνθρωποι. Κάποιοι είναι περισσότερο στρατιώτες και ακολουθούν κατά γράμμα κάποιες οδηγίες. Ο κάθε αθλητής όμως είναι πολύ ξεχωριστός και ιδιαίτερος και έχω καταλάβει με τα χρόνια ότι λειτουργώ καλύτερα όταν είμαι καλά ψυχολογικά. Όταν κάνω πράγματα που με κάνουν χαρούμενη, είναι καλύτερο, από το να καταπιέζομαι για να βγάλω ένα συγκεκριμένο προγραμματισμό που είναι αυτός και δεν αλλάζει! Καλύτερα να υπάρχει προσαρμοστικότητα στο πρόγραμμα, αυτό πιστεύω».

Πες μου κάτι που σε επηρεάζει περισσότερο.

«Δεν μου αρέσει να λείπω συχνά από το σπίτι μου. Δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που κάνουν στο τένις, που όλο το χρόνο ταξιδεύουν από μίτινγκ σε μίτινγκ. Μου αρέσει πολύ η Ελλάδα. Με ρίχνει ψυχολογικά να λείπω πολύ καιρό από τους ανθρώπους που έχω γύρω μου».

Είσαι πεισματάρα ;

«Πιστεύω πως ναι! Γενικά έχω μία ένταση μέσα μου! (γελάει). Είμαι έντονος χαρακτήρας, πολύ».

Θέλεις να γίνεις δικηγόρος ;

«Ναι! Αυτό έχω στο μυαλό μου. Δεν ξέρω εάν θα αλλάξω γνώμη στο μέλλον. Το πόσο μου αρέσει είναι κάτι που ανακαλύπτεις στην πορεία εξασκώντας το. Είχα πάντα στο μυαλό μου τη μαμά μου, που είναι δικηγόρος στα Χανιά. Θέλω στο μέλλον να αφιερώσω τον αντίστοιχο χρόνο στο επάγγελμα αυτό για να μπορέσω να γίνω και εκεί, εξίσου καλή! Δεν γνωρίζω βέβαια που θα επιλέξω να ζήσω. Άλλη η δουλειά στην περιφέρεια και άλλη της πρωτεύουσας».

Επομένως παίζει στο μυαλό σου το σενάριο να εγκατασταθείς στα Χανιά;

«Θα ήθελα να γυρίσω κάποια στιγμή. Δεν είμαι βέβαια απόλυτη. Το θεωρώ απαραίτητο να βγει κάποιος από τα όρια του και να δει πράγματα, όπως κάνω λόγω των αγώνων. Θα γύριζα όμως. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που τους ενοχλεί η κλειστή κοινωνία».

Όταν λοιπόν γνωστό μέλος της κλειστής κοινωνίας πει κάτι για εσένα που δεν είναι ωραίο και αναπόφευκτα θα φτάσει στα αυτιά σου, δεν θα σε πειράξει; Ότι είσαι ντοπαρισμένη για παράδειγμα, όπως λέγεται με κακία για όλους τους πετυχημένους αθλητές ;

«Το έχω ακούσει στο παρελθόν. Αντιμετωπίζω τέτοιες καταστάσεις όπως πριν. Από τη μία δεν με πειράζει τόσο. Προχωράω, δεν με νοιάζει. Επίσης έχω καταλάβει ότι πολλοί μπορούμε να πούμε διάφορα και κάποιες φορές να μην τα εννοούμε απόλυτα. Η στο μέλλον να αλλάξουμε γνώμη. Άρα, το ότι θα πει κάτι κάποιος για εμένα δεν είναι απαραίτητο ότι θα τον αντιπαθήσω εκείνη τη στιγμή, επειδή είπε μία κακία. Μπορεί απλά κάτι να σκέφτηκε λάθος τότε. Κι εγώ μπορεί να είχα σκεφτεί αρχικά λάθος σε άλλες περιπτώσεις. Οπότε, αφού δεν θέλω να με κρίνουν οι άλλοι αυστηρά, προσπαθώ – μεγαλώνοντας – να μην το κάνω κι εγώ για τους άλλους».

Οι σπουδές σου θεωρείς ότι σε έχουν βοηθήσει στο αγωνιστικό μέρος;

«Ναι, πολύ. Έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία. Με γεμίζει να τα κάνω και τα δύο μαζί, όπως επίσης είναι σημαντικό να εξασκώ το μυαλό μου και με αυτό τον τρόπο. Δεν θέλω να περιοριστώ στον μικρόκοσμο του πρωταθλητισμού! Οι σπουδές με έχουν βοηθήσει να έχω ισορροπία. Επίσης το γεγονός ότι έχω καταφέρει να τα κάνω και τα δύο σε καλό επίπεδο, με κάνει να νιώθω ξεχωριστή και τη στιγμή που χρειάζεται να αντιμετωπίσω καλύτερους κολυμβητές για παράδειγμα, μου δίνει μεγάλη αυτοπεποίθηση. Για να αντιμετωπίσω ο,τιδήποτε. Χωρίς να φοβάμαι».

Είσαι παρ΄όλα αυτά προσγειωμένη έως και ταπεινή. Τι είναι αυτό που σου επιτρέπει να έχεις καθαρό μυαλό και να παραμένεις ψύχραιμη;

«Οι γονείς μου μου το έχουν περάσει. Θεωρώ ότι έχω ακόμα πολλά να πετύχω. Μέσα από όσα έχω καταφέρει πιστεύω πάρα πολύ στις δυνάμεις μου και τι μπορώ να κάνω. Μόνο όταν είσαι προσγειωμένος μπορείς να συνεχίσεις να πετυχαίνεις πράγματα. Έχω πολύ δρόμο μπροστά μου. Δεν αφήνω τον εαυτό μου να παρασυρθεί. Επίσης πιστεύω ότι ο κάθε άνθρωπος κάτι κάνει στη ζωή του και είναι καλός σε αυτό. Άλλος στη μουσική, σε μία τέχνη, στη δουλειά. Οπότε δεν έχει νόημα να είσαι ψωνισμένος. Είναι καλό να είσαι ταπεινός. Σε βοηθάει».

Που θέλεις να φτάσει λοιπόν το χρονόμετρο στα 100μ. πεταλούδα ;

«Όταν ξεκίνησα ήθελα να πετύχω χρόνους που θα είναι δύσκολο να σπάσουν. Στους Ολυμπιακούς στο Ρίο ήθελα να κολυμπήσω τα 57 δευτερόλεπτα. Ο λόγος που δεν σταμάτησα την κολύμβηση τότε ήταν γιατί ήξερα ότι μπορούσα, απλά δεν το κατάφερα εκείνη τη στιγμή. Στο Τόκιο ήθελα τα 56 δευτερόλεπτα. Ένας λόγος που πάλι δεν σταμάτησα είναι γιατί ξέρω ότι μπορώ και γιατί δεν πέρασα στον τελικό, που θέλω».

Πόσο θα περιμένεις;

«Δεν ξέρω εάν θα συνεχίσω μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι. Το χρονοδιάγραμμα που μου έχω βάλει πάντως είναι μέχρι το Παρίσι».

Μπορείς να ζεις χωρίς να κολυμπάς;

«Με κάνει χαρούμενη να κολυμπάω. Το να κάνω αθλητισμό μπορεί να μη το σταματήσω και ποτέ. Αυτό θα ήθελα πάντα. Να κολυμπάω για μια ζωή! Αλλά όχι σε αυτό το επίπεδο. Είναι κάτι που μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά έχει – ηλικιακά – ημερομηνία λήξης. Προετοιμάζω ήδη τα βήματά μου για αργότερα, αλλά πρέπει κάποια στιγμή να την πάρεις αυτή την απόφαση. Όσο δύσκολη κι αν είναι. Την απάντηση πάντως, για το πότε θα σταματήσω, δεν την γνωρίζω ούτε εγώ! Το αποφάσισα άλλωστε ήδη δύο φορές και δεν το τήρησα! Οπότε δεν μιλάω. Δεν μπορείς όταν τόσα χρόνια κάνεις κάτι και έχεις αφιερώσει την ψυχή σου σε αυτό, είναι πού δύσκολο να φανταστείς τη ζωή σου στη συνέχεια, χωρίς αυτό. Δεν θέλω να φτάσω στην κατάθλιψη».