Σε μια συνέντευξή του ο Γιώργος Παράσχος, ο άλλοτε αγαπημένος τεχνικός της Ηρακλειώτικης ομάδας του ΟΦΗ, μίλησε και για την θητεία του στην Κρητικιά ομάδα, όπως επίσης δεν ξέχασε τον Πλατανιά και τα 3 χρόνια υπηρεσίας του εκεί.

Με τα καλύτερα λόγια μίλησε ο Παράσχος για την θητεία του στον ΟΦΗ και για την αγάπη που του είχε η ομάδα. Παράλληλα, τονίζει για τις όσες φορές αντιμετώπισε τον ΟΦΗ και ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αυτό που δεν θα ξεχάσει ποτέ είναι η αγάπη που εισέπραττε από τον κόσμο του ΟΦΗ.

Επίσης, δεν ξέχασε να αναφερθεί ότι και στον Πλατανιά πέρασε καλά ο έμπειρος τεχνικός όπου έμεινε για τρία χρόνια.

Αναλυτικά όσα είπε στο gazzetta.gr

Για τον ΟΦΗ τί έχετε να μας πείτε;

«Τους Κρητικούς τους βγάζω το καπέλο. Στον ΟΦΗ δούλεψα μετά τον ΠΑΟΚ. Σωθήκαμε εκείνη τη χρονιά, νικήσαμε και 4-1 τον Παναθηναϊκό. Τότε μου έβγαλαν και το τραγούδι (σ. εννοεί το “Παράσχο θ’ αφήσω μουστάκι…”). Τότε είχα κλείσει για να μείνω και την επόμενη σεζόν, αλλά πιστεύω ότι κάτι μεσολάβησε μετά από εκείνο το παιχνίδι και δεν μπόρεσα να συνεχίσω. Αυτό που εκτιμώ είναι ο σεβασμός που έχει αυτή η ομάδα στο πρόσωπό μου. Σε όσες ομάδες κι αν πέρασα μετά και χρειάστηκε να αντιμετωπίσω τον ΟΦΗ, είτε νίκησα είτε έχασα, θυμάμαι το χειροκρότημα του κόσμου. Αυτό δεν το έχω νιώσει πουθενά. Το ίδιο έγινε και τελευταία, όταν ήμουν στον Ατρόμητο. Ξαναπήγα στον ΟΦΗ όταν έφυγα από την Ξάνθη, μου την είχαν πέσει όλοι να επιστρέψω, για να βγούμε στην Α’ Εθνική. Ήταν το διάστημα που θα διεξάγονταν τα play offs. Μέχρι και οι οργανωμένοι με έπαιρναν τηλέφωνο και μου έλεγαν “σε παρακαλούμε κόουτς, έλα να ανεβάσεις την ομάδα”. Αν θυμάστε μας είχαν σφάξει στο ματς με τον Πανσερραϊκό, ήταν ένας επόπτης από τα Γιάννενα που μας ακύρωσε γκολ. Δεν βγήκε εκείνη η ομάδα που ήταν τόσο καλή».

Τί εξήγηση σάς έδωσαν όταν σας είπαν να φύγετε από τον ΟΦΗ την πρώτη φορά, μετά τη νίκη επί του Παναθηναϊκού;

«Ο Βατσινάς δεν ήταν τότε; Τι να μου πει; Κατέβασε το κεφάλι. Του λέω: “Καλά ρε πρόεδρε, κάναμε μια συμφωνία. Τι έγινε ξαφνικά;”. Δεν ήξερε τί να πει. Και του ξαναλέω: “Εντάξει πρόεδρε, άστο. Μην πάθεις και τίποτα. Φεύγω».