Το «απομακρυσμένο Καστελόριζο» και η δύναμη της … αδράνειας

Οι δηλώσεις Ροζάκη επανάφεραν στο προσκήνιο το… «απομακρυσμένο Καστελόριζο». Δεν γνωρίζω πόσο δόκιμο είναι άτομα που είχαν ή έχουν δημόσιο ρόλο να εκφράζουν προσωπικές απόψεις στα μέσα ενημέρωσης, αλλά σε κάθε περίπτωση κάθε έκφραση γνώμης είναι σεβαστή. Όχι, όμως, άκριτα αποδεκτή.

Στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες, εμμένουμε να διαπραγματευόμαστε… με τον εαυτό μας. Συζητάμε διάφορες πιθανές λύσεις των ελληνοτουρκικών διαφορών και με περισσή ευκολία χωριζόμαστε σε πατριώτες και εθνοπροδότες. Αντιθέτως, με τη γείτονα χώρα είτε φοβόμαστε να συζητήσουμε είτε αδυνατούμε να συμφωνήσουμε στην ατζέντα των θεμάτων (τούτο βέβαια όχι με αποκλειστική δική μας ευθύνη). Ωστόσο, την ίδια ώρα, μάλλον αβασάνιστα συνομολογούμε συμφωνίες με την Τουρκία με τις οποίες δεσμευόμαστε να απέχουμε από οποιαδήποτε «μονομερή ενέργεια» Αυτό συνυπογράψαμε ως χώρα στο Πρακτικό της Βέρνης το 1976 (παράγραφοι 6 και 7), το ίδιο επαναλάβαμε το 1988 (συμφωνία του Νταβός) και το 1997 (Μαδρίτη). Σε όλες τις ανωτέρω συμφωνίες «τα δύο κράτη, αναλάμβαναν την υποχρέωση να απέχουν από μονομερείς ενέργειες προς αποφυγή παρεξηγήσεων». Προφανώς, η μόνη που παραδόθηκε στην πλασματική ευμάρεια των ανωτέρω συμφωνιών ήταν η Ελλάδα. Αντιθέτως, η Τουρκία με μεθοδικότητα, διαχρονικά εγείρει νέα ζητήματα και προβαίνει σε μονομερείς ενέργειες για την αλλαγή του status quo, ιδίως στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Πιο πρόσφατο το παράδειγμα της Λιβύης, με την οποία η Τουρκία οριοθέτησε ΑΟΖ, «υπερπηδώντας» το σύνολο σχεδόν των ελληνικών νήσων του νοτιοανατολικού αιγαίου, ώστε να «αποκτήσει γειτνίαση και σύνορα ΑΟΖ» με τη χώρα αυτή.

Συμπέρασμα πρώτο: εάν κάτι πρέπει να αποφασίσουμε όλοι στη χώρα (δεξιοί, κεντρώοι και αριστεροί) είναι ότι η νωχελικότητα, και οι παρωπίδες δεν ωφελούν. Κάθε φορά που δηλώνουμε την προσήλωσή μας στην αδράνεια («αποφυγή μονομερών ενεργειών») βρισκόμαστε πίσω από τις εξελίξεις και τρέχουμε να σβήσουμε τις διπλωματικές φωτιές που ανάβει η γείτονα χώρα (όπως τώρα πράττουμε στην περίπτωση της Λιβύης).